Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

O xωρισμός σου πάει

Βγήκε χοροπηδώντας στο μπαλκόνι να μιλήσει στο κινητό. Όταν κάθισε δίπλα μου στον καναπέ, λίγα λεπτά αργότερα, σύρθηκε με δυσκολία στην γωνιά του ακουμπώντας πάνω μου.
-Τί έπαθες;
-Τίποτα. Ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου.
Μα κι αυτά τα άτιμα....να τρυπώνουν πάντα εκείνες τις στιγμές.
-Χώρισα.
-Έλααα. Δεν το κατάλαβα! Και τώρα;
-Τώρα θέλω να πάρω λίγο αέρα. Πνίγομαι εδώ μέσα!

Βγήκαμε και οδηγούσαμε σαν τις τρελές στο δρόμο, χωρίς να καθίσουμε πουθενά. Η Ελενίτσα είχε φροντίσει να με πάρει άρον άρον από το σπίτι. Δεν με άφησε να αλλάξω. Πού να βγω σαν το λέτσο, λοιπόν; Αφού πέρασα 2,5 ώρες σε ένα τιμόνι, ανακάλυψα τη συνοικία των Κινέζων στην Αθήνα, είδα έγχρωμους με κελεμπίες, έκανα το γύρο της Ομόνοιας τρεις φορές, τον πεζόδρομο στο Μεταξουργείο δέκα και κατέβασα καντήλια στην αρρενωπή φωνή του GPS που με γύρισε σπίτι από την Αχαρνών!, βούλιαξα στην αγαπημένη μου πολυθρόνα με ένα μπωλ προφιτερόλ που φρόντισε η ξαδέρφη μου να προμηθευτούμε γυρίζοντας.
-Μα ο χωρισμός θέλει γλυκό, μου δικαιολογήθηκε......
και πολυυυυυύ κλάμα (αυτό δε χρειάστηκε να μου το πει). Την πρόδωσαν οι σταγόνες που κατέβαιναν δειλά, δειλά από τα κόκκινα γυαλιά της.
Ευτυχώς δεν έκανα το λάθος να της δώσω να πιει. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, στον προηγούμενο χωρισμό της, η τεκίλα τη χάλασε τόσο που τραγουδούσε στο σταθμό περιμένοντας το τρένο και οι περαστικοί της πέταγαν κέρματα για να σταματήσει!
Γύρω στα μεσάνυχτα άρχισε να στέλνει μηνύματα στο έτερον ήμισυ. Εκείνος ατάραχος δοκίμαζε τις αντοχές τις. Κατά τη μια το ''βαρύ'' μήνυμά του ''δεν ξέρω, θα δούμε αν θα είμαστε ξανά μαζί'' συνοδεύτηκε από μια κρίση ανασφάλειας και μια διακοπή ρεύματος. Πήρε φωτιά μια καρδιά, μια καρδιά.....και καθώς προσπαθούσα να ανοίξω τον υπολογιστή για να ξεχαστούμε οι φλόγες στον πύργο μάς έφεραν συσκότιση. ''Ο παλιογκαντέμης φταίει''.
Την επόμενη και αφού την είχα ηρεμήσει αρκετά αποχαιρετιστήκαμε τρώγοντας το υπόλοιπο γλυκό και δώσαμε ραντεβού πέντε μέρες μετά.
Από το τηλέφωνο ήδη ακούγονταν οι...διαθέσεις της.
-Πού θα βγούμε; Έχω όρεξη σήμερα!
Ήρθε το απόγευμα και αφού μου έδειξε όλη τη γκαρνταρόμπα που είχε κουβαλήσει μαζί της για τη βραδινή έξοδο άρχισε να ετοιμάζεται.
Μα καλά είναι ο ίδιος άνθρωπος που κατέρρεε την προηγούμενη Κυριακή σπίτι μου;
Σκέτο παραλήρρημα ήταν. Με τα ρόλεϊ στα μαλλιά κοιταζόταν στον καθρέφτη και φτυνόταν, κάθε που δοκίμαζε μπλούζα ξανά μανά τα ίδια. Όταν επιτέλους κατέληξε στο ντύσιμο και βάφτηκε δε....όλοι οι καθρέφτες του σπιτιού είχαν γίνει μούσκεμα.

Μια άλλη Ελένη διέσχιζε μαζί μου τον πεζόδρομο στο Γκάζι. Καινούρια...κι έτσι καινούριες μπήκαμε και στα μπαρ στα γύρω στενά.
Στο πέμπτο ποτό εφηύρε και τις δέκα εντολές της δεσμευμένης.
Ου ξενοκοιτάξεις
Ου βγεις με φίλες σου
Ου μείνεις από μπαταρία στο κινητό
Ου ντυθείς όπως θες
Ου χαμογελάσεις στο νοστιμούλη απέναντι
Ου δείξεις ότι ενοχλήσε από την ανάκριση
Ου(ε) και αλοίμονο αν δε δηλώσεις υποταγή στο αρσενικό
Ου τολμήσεις να αντιπαθήσεις τους φίλους του
Ου οδηγήσεις οποιοδήποτε αυτοκίνητο με εκείνον συνοδηγό! Μέγα σφάλμα!
Ου δηλώσεις ανεξάρτητη (το τρέμουν αυτό)
Ε, ρε κέφια η ξαδέρφη!
''Τα τηλέφωνα θα τα κρατήσω. Πόσα μάζεψα σήμερα;'', μου είπε. ''Πρέπει να κάνουν παρέα στον -εδώ και μήνες- στερημένο τηλεφωνικό κατάλογό μου''. 
''Τελικά ο χωρισμός μου πάει''.
Εκείνο το βράδυ μέσα από δυνατή μουσική, moscato d'asti, υποσχέσεις για δίαιτες και καινούριες φάτσες τελείωσε ακόμα ένα παραμύθι.
''Η πραγματικότητα περιμένει στην επόμενη στροφή και είναι κρίμα να μην την πάρω'', είπε κλείνοντας  το μάτι με νόημα.

Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Αποπλανώντας....εμάς


Αποπλανώντας την αίσθηση του μοναδικού εαυτού μας, γινόμαστε ένα με τη μάζα είτε αυτή είναι πλειοψηφία είτε μειοψηφία. Ντυνόμαστε πανομοιότυπα, φερόμαστε ανάλογα, κάνουμε τα ίδια τετριμμένα όνειρα, αναλύουμε τη ζωή από πολύ κοντά και το θάνατο από απόσταση. Οι μέρες μας, μας συνηθίζουν, όχι εμείς εκείνες, η ζωή μας βαριέται γιατί το παίζουμε ''ξερόλες'', ο χρόνος μας προειδοποιεί – πάντα το έκανε με το πέρασμά του, με αυτό το ανελέητο τικ τακ – εμείς επιλέγαμε να μην τον ακούμε.
Μέχρι που ο εαυτός μας, την ώρα που περνάμε μπροστά από έναν καθρέπτη, μας υποχρεώνει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Όχι για να θαυμάσουμε τις καινούριες μας ανταύγειες, ούτε για να ακούσουμε το ''φτου σου παιδί μου! Κούκλα είσαι πάλι!''. Τώρα ο λόγος είναι άλλος. Αυτή η κυρία που στέκεται απέναντί σου είναι πασαλειμμένη με μπογιές. Τα χείλη της έχουν φουσκώσει και το κραγιόν προσπαθεί να δραπετεύσει από τη γεύση της πίκρας τους. Τα μάτια της είναι υγρά, η μάσκαρα και το μολύβι έχουν κατέβει ως τα μάγουλα. Μου υπενθυμίζει αυτό που ξέχασα, ότι είμαι μοναδική....και μόνο εγώ...και μου απομένουν επτά ώρες ξεγνοιασιάς ή αμφιβολίας. Εγώ αποφασίζω. Διαλέγω την πρώτη. Επιλέγω την άγνοια για όσο μπορώ.
Την αποπλάνηση την έκανα εν γνώση μου, κι ας κατηγορήθηκα πολλάκις. Έβαψα με υπέροχα χρώματα τους τοίχους του μυαλού μου, έκανα το χρόνο λάμπα να φωτίζει τις στιγμές μου – και πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν τον αγνόησα. Ίσως λίγο στα χρόνια της μετεφηβικής μου ζωής. Ίσως γι'αυτο το φως του ''καίει'' ακόμα. Υπήρξαν φορές βέβαια που τσακωθήκαμε, τον κατηγόρησα γιατί δεν υπήρξε σύμμαχός μου. Εκείνος μόνο σιωπούσε και μου έδειχνε το φως που διαχέετο στις στιγμές μου.
Εξίμισι ώρες ακόμα. Μου κρατάει το χέρι εκείνος που κατηγόρησα για εχθρό. Για πρώτη φορά περνά αργά, όχι όμως βασανιστικά. Εγώ του το ζήτησα.

Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Αγάπες, έρωτες και... καύλες

Οι αγάπες, οι έρωτες, οι ''καύλες''. Τα γράφω με σειρά προτεραιότητας ή ασημαντότητας; Έχω την εντύπωση ότι κυνηγάμε τις τρίτες, διεκδικούμε τους δεύτερους και κουρασμένοι καθώς είμαστε στηριζόμαστε στις πρώτες. 
Η αγάπη έρχεται πάντα τελευταία για να καθίσει εκεί που της ανήκει. Μοιάζει με χελώνα σε αγώνα δρόμου με λαγούς. Τόσο αργή, τόσο σταθερή μα συγχρόνως και τόσο σίγουρη για τη νίκη της. Προχθές, όμως μου έκανε παράπονα. Θέλει να γίνει λαγός στη θέση του λαγού. Να δει πώς είναι η ταχύτητα, η έπαρση, η πρόσκαιρη ευτυχία. Να απολαύσει τη διαδρομή, χωρίς να ξέρει ότι κάπου υπάρχει κι ένα τέρμα. Να νιώσει παιδί. Δεν της δώσαμε, λέει, ποτέ το δικαίωμα στην τρέλα και στο λάθος. Αυτά ανήκαν πάντα στους αντιπάλους της.
Ο έρωτας από την άλλη τόσο...εξοργιστικά τυφλός! ...και κουφός....και τρελός...και παιδί. Πάντα παιδί! Τόσο πεισματάρικο που δεν θα παραχωρούσε ποτέ τη θέση του σε μια αγάπη....εκτός...κι αν σβήσει.
Και η ''καύλα''....μια ασημαντότητα που όμως μεταλλάσσει στιγμιαία τη δυνατότητα σε ικανότητα.
Στον αγώνα δρόμου είναι σίγουρα εκείνη η μικρή πετρούλα που θα σκοντάψει πάνω της η οποιαδήποτε αγάπη και θα καθίσει κάθε μοναδικός έρωτας. Ο τερματισμός μπορεί να περιμένει....
Τυχεροί όσοι από μας υπήρξαν και πέτρα και λαγός και χελώνα για κάποιους. Αν μου ζητούσαν να διαλέξω τί θα ήθελα να παραμείνω, δεν θα μπορούσα να απαντήσω με σιγουριά. Είμαι πολύ ανυπόμονη για να περιμένω την αγάπη, απελπιστικά αργή για να κρατήσω (πάντα με ημερομηνία λήξεως) έναν έρωτα, αθεράπευτα ρομαντική για μια αυθάδη καύλα. Ποια θα ήταν η προτεραιότητά μου, όμως; Πάλι δεν ξέρω. Οι δυο πρώτες έχουν χάσει την αυθεντικότητά τους μέσα στο χρόνο που μας έφερε στο τωρινό παρόν. Ίσως τελικά να μην ένιωσα ποτέ στο έπακρο ερωτευμένη, αγαπημένη.....Μόνο εκείνη η μικρή πέτρα κρατάει αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της στο πέρασμά του. Στην πουτάνα, πουτανιά;...Ούτε αυτός δεν μπορεί να κάνει.
Στη σημερινή εποχή αυτή η πέτρα κάνει όλη τη ζημιά. Έχουμε φορτώσει με μελανιές από πετριές τα σώματά μας, τις αγάπες και τους έρωτές μας. Περαστικά μας!

Στην Α. που ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο

Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit