Περίγραμμα από φως κι από σκοτάδι

''Σε ξεχώρισα κι είχες γύρω σου περίγραμμα από φως κι από σκοτάδι'' τραγουδάει η Νατάσσα Μποφίλιου σε ένα από τα καινούρια της τραγούδια। Η σκοτεινή και η φωτεινή πλευρά της ζωής μας πόσο εύκολα μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί και από ποιoν; Πόσα αμέτρητα ταξίδια, πόσες διαδρομές πάνω σε σώματα και ψυχές για να ανακαλύψεις τελικά ότι είσαι και τα δύο. sombrio και luminoso. Πόσες λάθος στροφές για να διαπιστώσεις ποια θα σε κρατήσει ακόμα κι αν την πάρεις με χειρόφρενο... Περπατώ για χρόνια σε μονόδρομο προσπαθώντας να δημιουργήσω τα δικά μου σταυροδρόμια. Όταν το καταφέρνω τα καθαρίζω από πέτρες που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την ομαλή πορεία μου, κλείνω λασπομένες λακούβες, στρώνω καλύτερα το δρόμο μου για να τα διασχίσω πιο άνετα ή για να με αφήσουν εκείνα να τα διασχίσω; Στο βάθος του μυαλού μου, όμως, ο μονόδρομος με μαστίζει. Είναι η πραγματικότητά μου, η αποδοχή μου, ο αδιαπραγμάτευτος προορισμός μου και η μοναδική αλήθεια μου. Το φως και το σκοτάδι. Η Ιθάκη μου. Τα σταυροδρόμια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα τα ταξίδια μου. Προορισμός και ταξίδι. Έννοιες αλληλένδετες που όμως, κρύβουν μέσα τους την πλάνη. Την πεποίθηση του ''μαζί'', τη συμβατότητα του ενιαίου. Θέλω ο προορισμός μου να γίνει το ταξίδι μου. Για να μη χαθεί η πλάνη. Με ρώτησες πού έχω ταξιδέψει. Σε όλα τα χρώματα της ίριδας. Στο φως και στο σκοτάδι. Στα μέρη που συχνάζουν κλόουν και συνθλίβουν φτερά και σε χαμόγελα που κατοικοεδρεύουν παραδίπλα και τα επιδιορθώνουν. Υπήρξα φως και σκοτάδι. Δειλή και θαρραλέα ταυτόχρονα.
Στέκομαι στο βάζο με τις ζαχαρωτές ανάσες μου. Είναι πολλές και έχουν διάφορα σχήματα. Η ετικέτα απέξω γράφει : ''Μην αγγίζετε''. Δεν τολμώ να πάρω ούτε μια. ΄Ομως κάθε μέρα που περνά οι πνοές μου λιγοστεύουν. Κλέβουν τις ανάσες μου! Έτσι αναγκάζομαι να πάρω μια δική σου. Την έκλεψα ένα βράδυ. Ήθελα να δω πως είναι να ανασαίνεις μέσα από τον άλλον. Το αίσθημα ήταν πρωτόγνωρο. Απίστευτα όμορφο. Συγχώρησα αυτούς που κάθε στιγμή έπαιρναν τις δικές μου. Κατανόησα. Όμως έπρεπε να στη δώσω πίσω. Το έκανα. Δύο φορές. Ήθελα να μου τη χαρίσεις. Ίσως να το είχες κάνει ήδη και να μην το κατάλαβα, ίσως να την έχασα κατά λάθος. Ίσως πάλι να το έκανε σκόπιμα η sombre πλευρά του εαυτού μου. Ανοίγω το βάζο μου και παίρνω μια βαθειά ανάσα για να δεχτώ την αλήθεια. Ότι ο προορισμός δεν μπορεί ποτέ να γίνει ταξίδι. Εκτός και αν........αν αποδεχθούμε τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Αν με ξεχωρίσεις κάπου εκεί στα έντεκά σου, σαν μια θολή εικόνα του μέλλοντός σου, να τραγουδώ μαζί με τη γυναίκα που στερήθηκες νωρίς, για την αδυναμία της ανθρώπινης θέλησης μπροστά στη μοίρα.

When I was just a little girl                     
I asked my mother what will I be
Will I be pretty will I be rich
Here's what she said to me

Que Sera Sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que Sera Sera
What will be will be

When I grew up and fell in love
I asked my sweetheart what lies ahead
Will we have rainbows day after day
Here's what my sweetheart said

Que Sera Sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que Sera Sera
What will be will be

Συλλέκτης αναμνήσεων

 Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο όπου δεν υπήρχε φως. Ή μάλλον υπήρχε, αλλά όχι όπως το ορίζω εγώ. Μια λάμπα φώτισε την πρώτη μου στιγμή. Όπως και των περισσότερων φαντάζομαι.

Ποιος θυμάται την πρώτη του στιγμή; Σχήμα οξύμορο. Ανάμνηση και στιγμή. Η πρώτη σαν όνειρο, η δεύτερη σαν ουτοπία. Έννοιες αλληλένδετες. Χωρίς τη μια δεν μπορεί να υπάρξει η άλλη. Πολλές φορές μεταμφιέζονται. Τις ντύνει η ανάγκη μας για περισσότερο φως, για μια σημαίνουσα ζωή.

Πάντα οι στιγμές προηγούνται και υπερτερούν των αναμνήσεων. Στην παιδική μου ηλικία τις απολάμβανα, στην εφηβική τις δημιουργούσα, στην ενήλικη τις κυνηγούσα....μέχρι τα τριάντα. Μετά εκείνες έχασαν τη λάμψη τους, τη σημασία τους μέσα στο μυαλό μου. Ίσως επειδή η απόλαυση κρατούσε λίγο, η δημιουργία πολύ και το κυνήγι αβάσταχτα. Το πρώτο μου παιχνίδι, ο πρώτος μου έρωτας, το ωραιότερο καλοκαίρι μου, το πρώτο βράδυ που μέθυσα, η καλύτερή μου φίλη, το ομορφότερο ταξίδι μου, η αίσθηση απο το πρώτο φιλί, η παρέα των εφηβικών μου χρόνων, τα δυνατότερα συναισθήματά μου. Όλα ήταν στιγμές.... που δεν κατάφερα να κρατήσω, γιατί ανάμεσα σε μένα κι αυτές εισέβαλε ο χρόνος.

Πολλές φορές με ξεγελούσε, δίνοντας παράταση σε όσα ζούσα.... κάνοντάς με να νομίζω ότι θα κρατούσαν για πάντα. Μερικές φορές τον ξεγελούσα κι εγώ.... και κρατούσα ανθρώπους, συναισθήματα και καταστάσεις περισσότερο από όσο υπολόγιζε. Πρέπει να ομολογήσω κάτι, όμως. Δεν τον νίκησα ποτέ. Δεν κατάφερα ποτέ να φυλακίσω τις στιγμές μου. Για το παρελθόν μου υπήρξε πάντα εχθρός, για το μέλλον μου γελωτοποιός. Μου κλείνει συνεχώς το μάτι και με καλεί με ένα νεύμα του χεριού του στην πλάνη. Σε αυτή την καλοντυμένη ελπίδα που με περιπαίζει.

Έτσι κι εγώ αποφάσισα να αφεθώ στη λογική, στη συνήθεια του μυαλού να δημιουργεί αναμνήσεις. Είναι το μοναδικό μου όπλο απέναντι στην αδυναμία μου να κρατώ τις στιγμές μου. Συλλέκτης αναμνήσεων, λοιπόν. Εξάλλου τί άλλο θα μπορούσε να είναι μια πεπερασμένη στιγμή από μια ταριχευμένη ανάμνηση; Όλες μου οι αισθήσεις θα συνδράμουν σε αυτό. Η όσφρηση, η ακοή, η αφή, η όραση....Η μυρωδιά καλοκαιρινού παγωτού, το αγαπημένο του άρωμα, ο ήχος της βροχής τη νύχτα – πιο έντονος, πιο ομιλητικός -.... μια ξεχασμένη μελωδία, ένα άγγιγμα, μια εικόνα που φέρνει στα μάτια δάκρυα.

Στο χρονοντούλαπο των στιγμών μου έχω κολλήσει απ'έξω ένα κίτρινο χαρτί. Γράφει: ''Αναμνήσεις''. Το χρώμα του επίτηδες διαλεγμένο. Να δίνει σημαίνουσα, ωχρή έννοια στα χρόνια που περνούν. Το έχω τοποθετήσει στο βάθος του μυαλού μου. Πρώτη πόρτα δεξιά. Μπαίνοντας τις βλέπεις όλες στοιβαγμένες. Όσο περνά ο καιρός, τόσο στριμώχνονται. Θα αρχίσω να δημιουργώ επιλεκτική μνήμη για να δημιουργήσω νέους χώρους. Όπως αρκετοί απο εσάς. Έτσι θα ξεχάσω πολλά, θα παραποιήσω περισσότερα και θα διασώσω με μεγάλο τίμημα την υπόληψη ενός ανθρώπου που θέλησε να φυλακίσει τις στιγμές του.
Τίμημα είπα; Γράψτε λάθος. Γιατί.....οι στιγμές είναι οι μεγαλύτερες πουτάνες. Δεν σου κάθονται ούτε επί πληρωμεί.