Συλλέκτης αναμνήσεων

 Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο όπου δεν υπήρχε φως. Ή μάλλον υπήρχε, αλλά όχι όπως το ορίζω εγώ. Μια λάμπα φώτισε την πρώτη μου στιγμή. Όπως και των περισσότερων φαντάζομαι.

Ποιος θυμάται την πρώτη του στιγμή; Σχήμα οξύμορο. Ανάμνηση και στιγμή. Η πρώτη σαν όνειρο, η δεύτερη σαν ουτοπία. Έννοιες αλληλένδετες. Χωρίς τη μια δεν μπορεί να υπάρξει η άλλη. Πολλές φορές μεταμφιέζονται. Τις ντύνει η ανάγκη μας για περισσότερο φως, για μια σημαίνουσα ζωή.

Πάντα οι στιγμές προηγούνται και υπερτερούν των αναμνήσεων. Στην παιδική μου ηλικία τις απολάμβανα, στην εφηβική τις δημιουργούσα, στην ενήλικη τις κυνηγούσα....μέχρι τα τριάντα. Μετά εκείνες έχασαν τη λάμψη τους, τη σημασία τους μέσα στο μυαλό μου. Ίσως επειδή η απόλαυση κρατούσε λίγο, η δημιουργία πολύ και το κυνήγι αβάσταχτα. Το πρώτο μου παιχνίδι, ο πρώτος μου έρωτας, το ωραιότερο καλοκαίρι μου, το πρώτο βράδυ που μέθυσα, η καλύτερή μου φίλη, το ομορφότερο ταξίδι μου, η αίσθηση απο το πρώτο φιλί, η παρέα των εφηβικών μου χρόνων, τα δυνατότερα συναισθήματά μου. Όλα ήταν στιγμές.... που δεν κατάφερα να κρατήσω, γιατί ανάμεσα σε μένα κι αυτές εισέβαλε ο χρόνος.

Πολλές φορές με ξεγελούσε, δίνοντας παράταση σε όσα ζούσα.... κάνοντάς με να νομίζω ότι θα κρατούσαν για πάντα. Μερικές φορές τον ξεγελούσα κι εγώ.... και κρατούσα ανθρώπους, συναισθήματα και καταστάσεις περισσότερο από όσο υπολόγιζε. Πρέπει να ομολογήσω κάτι, όμως. Δεν τον νίκησα ποτέ. Δεν κατάφερα ποτέ να φυλακίσω τις στιγμές μου. Για το παρελθόν μου υπήρξε πάντα εχθρός, για το μέλλον μου γελωτοποιός. Μου κλείνει συνεχώς το μάτι και με καλεί με ένα νεύμα του χεριού του στην πλάνη. Σε αυτή την καλοντυμένη ελπίδα που με περιπαίζει.

Έτσι κι εγώ αποφάσισα να αφεθώ στη λογική, στη συνήθεια του μυαλού να δημιουργεί αναμνήσεις. Είναι το μοναδικό μου όπλο απέναντι στην αδυναμία μου να κρατώ τις στιγμές μου. Συλλέκτης αναμνήσεων, λοιπόν. Εξάλλου τί άλλο θα μπορούσε να είναι μια πεπερασμένη στιγμή από μια ταριχευμένη ανάμνηση; Όλες μου οι αισθήσεις θα συνδράμουν σε αυτό. Η όσφρηση, η ακοή, η αφή, η όραση....Η μυρωδιά καλοκαιρινού παγωτού, το αγαπημένο του άρωμα, ο ήχος της βροχής τη νύχτα – πιο έντονος, πιο ομιλητικός -.... μια ξεχασμένη μελωδία, ένα άγγιγμα, μια εικόνα που φέρνει στα μάτια δάκρυα.

Στο χρονοντούλαπο των στιγμών μου έχω κολλήσει απ'έξω ένα κίτρινο χαρτί. Γράφει: ''Αναμνήσεις''. Το χρώμα του επίτηδες διαλεγμένο. Να δίνει σημαίνουσα, ωχρή έννοια στα χρόνια που περνούν. Το έχω τοποθετήσει στο βάθος του μυαλού μου. Πρώτη πόρτα δεξιά. Μπαίνοντας τις βλέπεις όλες στοιβαγμένες. Όσο περνά ο καιρός, τόσο στριμώχνονται. Θα αρχίσω να δημιουργώ επιλεκτική μνήμη για να δημιουργήσω νέους χώρους. Όπως αρκετοί απο εσάς. Έτσι θα ξεχάσω πολλά, θα παραποιήσω περισσότερα και θα διασώσω με μεγάλο τίμημα την υπόληψη ενός ανθρώπου που θέλησε να φυλακίσει τις στιγμές του.
Τίμημα είπα; Γράψτε λάθος. Γιατί.....οι στιγμές είναι οι μεγαλύτερες πουτάνες. Δεν σου κάθονται ούτε επί πληρωμεί.