Η ιστορία ενός κραγιόν

Στέκεται εκεί κάθε μέρα. Το εκεί είναι λίγο ...σχετικό. Μπορεί να είναι πάνω σε ένα κομοδίνο, μέσα σε κάποιο νεσεσέρ, στην εκάστοτε τσάντα που θα κυκλοφορεί μαζί μου. Έχει μια περιπάθεια, ένα νάζι, μια σιγουριά. Ειδικά όταν κοιτάζεται γυμνό από τη μέση και πάνω στον καθρέφτη. Ψηλόλιγνο, άλλοτε αναδυόμενο μέσα από τον μικρό προσωπικό του χώρο και άλλοτε συνεσταλμένο, επιφυλακτικό, κλεισμένο στον εαυτό του. Όταν το αγγίζω χαϊδεύοντας απαλά με τα δάχτυλά μου τη βάση του, μου ''σκάει' ένα λαμπερό χαμόγελο.
Είναι από τα τυχερά. Από εκείνα που δεν έμειναν στο ράφι κάποιου καταστήματος καλλυντικών ως δείγμα για τις κυρίες. Μοιράζεται το κορμί του μόνο μαζί μου. Ξαπλώνει πάνω στα χείλη μου δίνοντας χρώμα στη μέρα μου, λάμψη στη νύχτα μου και γεύση από ροδάκινο στα φιλιά μου. Ε,ναι! Είμαι από αυτές που θέλουν να γεύονται ακόμα και το κραγιόν τους! Περνάει μαζί μου ώρες ολόκληρες και είναι το μόνο που χάνει το χρώμα του πάνω μου. Δέχεται επιθέσεις από παντού. Στο μεσημεριανό break για φαγητό, στις στιγμές που το άγχος και η νευρικότητα με κάνουν να δαγκώνω τα χείλη μου, στις γουλιές από τον καφέ μου, στις τυπικές φιλικές υποχρεώσεις μου. Γαντζώνεται σε πιρούνια, φλυτζάνια, μάγουλα και τότε αντιλαμβάνεται ότι θα είναι μικρή η απόσταση ως την οριστική διαγραφή και ανυπαρξία.
Μοιάζει με εκείνους τους ανθρώπους που λάμπουν μέσα σε μια σχέση και όταν εκείνη διαλυθεί κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να τη σώσουν. Δε σώζεται καρδιά μου.....Η αξιοπρέπεια κερδίζεται μόνο πηδώντας, όχι κατρακυλώντας. Είτε από σχέσεις, είτε από παράθυρα, είτε από φλυτζάνια. Ενίοτε και από την ίδια τη ζωή.
Το μικρό μου ροζ, κόκκινο κραγιόν. Αφήνει το στίγμα του στα χείλη που θα λατρέψω, τη συναισθηματική αλήθεια μου στους καθρέπτες που θα αγαπήσω, τα απομεινάρια του χρώματός του στο φιλί της καληνύχτας....Κι αν δεν έχει φιλί; Αν δεν υπάρχει κάποιος να το δώσεις; Τότε με κοιτά λυπημένο καθώς κάθεται ανάσκελα πάνω στο χαρτομάντηλο, λίγο πριν το πετάξω στον κάδο και πάω για ύπνο. Και μια μέρα ξυπνάς, ντύνεσαι και ετοιμάζεσαι να δώσεις την τελευταία πινελιά στην κούκλα που στέκεται μπροστά σου. Ακουμπάς τα ακροδάχτυλά σου πάνω στο λατρεμένο φίλο σου, αλλά εκείνος δεν ξυπνά. Κάνεις άλλη μια προσπάθεια. Τίποτα. Βάζεις το κεφάλι σου από πάνω του. Να δεις, να καταλάβεις. Τελείωσε. Απλά, τελείωσε. Τόσο μικρή είναι λοιπόν η ζωή ενός κραγιόν; Τόσο λίγο διαρκούν οι στιγμές μας μαζί του;
Κατεβαίνω στην Ομόνοια, μπαίνω στα Hondos και αγοράζω ένα ίδιο. Νιώθω τη γεύση του πάνω μου. Ροδάκινο. Ίδια σειρά, ίδια μάρκα, όμοιο χρώμα. Μόνο ο σειριακός αριθμός αλλάζει. Τα κραγιόν της ζωής μας. Πεταμένα στα σκουπίδια, χωρίς κορμί. Φροντίσαμε να το γευτούμε πλήρως. Οι άνθρωποι της ζωής μας. Στα συρτάρια μας. Όμοιοι σχεδόν. Μόνο ο σειριακός αριθμός τους αλλάζει. Χωρίς ψυχή. Φροντίσαμε να τους απομυζήσουμε πλήρως......και πάμε για άλλα..