''Σε ξεχώρισα κι είχες γύρω σου περίγραμμα από φως κι από σκοτάδι'' τραγουδάει η Νατάσσα Μποφίλιου σε ένα από τα καινούρια της τραγούδια। Η σκοτεινή και η φωτεινή πλευρά της ζωής μας πόσο εύκολα μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί και από ποιoν; Πόσα αμέτρητα ταξίδια, πόσες διαδρομές πάνω σε σώματα και ψυχές για να ανακαλύψεις τελικά ότι είσαι και τα δύο. sombrio και luminoso. Πόσες λάθος στροφές για να διαπιστώσεις ποια θα σε κρατήσει ακόμα κι αν την πάρεις με χειρόφρενο... Περπατώ για χρόνια σε μονόδρομο προσπαθώντας να δημιουργήσω τα δικά μου σταυροδρόμια. Όταν το καταφέρνω τα καθαρίζω από πέτρες που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την ομαλή πορεία μου, κλείνω λασπομένες λακούβες, στρώνω καλύτερα το δρόμο μου για να τα διασχίσω πιο άνετα ή για να με αφήσουν εκείνα να τα διασχίσω; Στο βάθος του μυαλού μου, όμως, ο μονόδρομος με μαστίζει. Είναι η πραγματικότητά μου, η αποδοχή μου, ο αδιαπραγμάτευτος προορισμός μου και η μοναδική αλήθεια μου. Το φως και το σκοτάδι. Η Ιθάκη μου. Τα σταυροδρόμια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα τα ταξίδια μου. Προορισμός και ταξίδι. Έννοιες αλληλένδετες που όμως, κρύβουν μέσα τους την πλάνη. Την πεποίθηση του ''μαζί'', τη συμβατότητα του ενιαίου. Θέλω ο προορισμός μου να γίνει το ταξίδι μου. Για να μη χαθεί η πλάνη. Με ρώτησες πού έχω ταξιδέψει. Σε όλα τα χρώματα της ίριδας. Στο φως και στο σκοτάδι. Στα μέρη που συχνάζουν κλόουν και συνθλίβουν φτερά και σε χαμόγελα που κατοικοεδρεύουν παραδίπλα και τα επιδιορθώνουν. Υπήρξα φως και σκοτάδι. Δειλή και θαρραλέα ταυτόχρονα.
Στέκομαι στο βάζο με τις ζαχαρωτές ανάσες μου. Είναι πολλές και έχουν διάφορα σχήματα. Η ετικέτα απέξω γράφει : ''Μην αγγίζετε''. Δεν τολμώ να πάρω ούτε μια. ΄Ομως κάθε μέρα που περνά οι πνοές μου λιγοστεύουν. Κλέβουν τις ανάσες μου! Έτσι αναγκάζομαι να πάρω μια δική σου. Την έκλεψα ένα βράδυ. Ήθελα να δω πως είναι να ανασαίνεις μέσα από τον άλλον. Το αίσθημα ήταν πρωτόγνωρο. Απίστευτα όμορφο. Συγχώρησα αυτούς που κάθε στιγμή έπαιρναν τις δικές μου. Κατανόησα. Όμως έπρεπε να στη δώσω πίσω. Το έκανα. Δύο φορές. Ήθελα να μου τη χαρίσεις. Ίσως να το είχες κάνει ήδη και να μην το κατάλαβα, ίσως να την έχασα κατά λάθος. Ίσως πάλι να το έκανε σκόπιμα η sombre πλευρά του εαυτού μου. Ανοίγω το βάζο μου και παίρνω μια βαθειά ανάσα για να δεχτώ την αλήθεια. Ότι ο προορισμός δεν μπορεί ποτέ να γίνει ταξίδι. Εκτός και αν........αν αποδεχθούμε τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Αν με ξεχωρίσεις κάπου εκεί στα έντεκά σου, σαν μια θολή εικόνα του μέλλοντός σου, να τραγουδώ μαζί με τη γυναίκα που στερήθηκες νωρίς, για την αδυναμία της ανθρώπινης θέλησης μπροστά στη μοίρα.
I asked my mother what will I be
Will I be pretty will I be rich
Here's what she said to me
Que Sera Sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que Sera Sera
What will be will be
When I grew up and fell in love
I asked my sweetheart what lies ahead
Will we have rainbows day after day
Here's what my sweetheart said
Que Sera Sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que Sera Sera
What will be will be
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου