Απώλεια....

 

 

Κάποτε η Μαλβίνα σε ένα άρθρο της, απευθυνόμενη στην κολλητή της – χαμένη από καιρό - είχε γράψει το εξής εκπληκτικό: ΄΄Αγαπημένη μου φίλη Ειρήνη. Σου λείπω αβάσταχτα ή πάρα πολύ;΄΄

Είναι κάποιες φορές που η απώλεια κάνει δηλώσεις.

Είναι κάποιες στιγμές που αντέχουν τις παύσεις….και αυτή ήταν μια τέτοια δυνατή στιγμή.

Υπάρχουν ερωτήσεις ανεξάρτητες, ακομπλεξάριστες, θρασείς. Ερωτήσεις- δηλώσεις. Και άλλες που ικετεύουν την απάντησή σου, όχι απαραιτήτως από αγάπη, αλλά από ανάγκη. Αυτές ζουν σαν άγρια θηρία, προσκολλώντας πάνω σου σα βδέλλες, απαιτώντας να ρουφήξουν και την τελευταία ικμάδα των θέλω σου.  Ερωτήσεις που οι αδαείς εκλαμβάνουν ως ενδιαφέρον.

Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που το κύριο μέλημά τους ήταν να τους αγαπάνε οι άλλοι, να λείπουν στους άλλους, να είναι απαραίτητοι. Πόσους από αυτούς ξέρετε που αφού το πετύχαιναν, έμεναν;

Θέλω να γράψω για την απώλεια, τη μοναδική αληθινή δήλωση. Για εκείνη την ξυραφιά που γίνεται άθελά σου και είναι τόσο αδέξια προσεγμένη, τόσο καχύποπτα πεινασμένη που δεν αφήνει περιθώρια για ΄΄αφελείς΄΄ ερωτήσεις.

Νομίζω ότι είμαι ανάμεσα στην πληγή και στο ξυράφι. Αιχμάλωτη εκεί, ανίκανη να αντιμετωπίσω την ομορφιά και των δύο. Ανήμπορη να πιστέψω πως μπορώ να προκαλέσω και τα δυο.

Λοιπόν….πώς μπορεί να κλείσει ένα κενό; Με λόγια, έργα, αφορισμούς, κατάρες;

Ή μήπως με ηχηρές σιωπές; Με μεγάλες παύσεις; Με τίποτα. Η απώλεια δεν επουλώνεται με τίποτα. Είναι από αυτές τις τόσο αυτόνομες κυρίες που δεν μπορεί να τις ‘’καπελώσει’’ κανείς.

 Κάποιοι θα πουν ότι κάνω λάθος. Ότι το κενό που αφήνει η απώλεια σβήνει με την παρουσία. Σβήνω σημαίνει δεν αφήνω σημάδια πουθενά. Μα η απουσία πάντα χαράσσει, έτσι ώστε να στρογγυλοκάθεται στο κουτί των αναμνήσεών σου -μόνο λιγοστά αχνή-και να πετάγεται, χωρίς να σηκώνει το χέρι, σαν αναιδής μαθήτρια κάθε φορά που η ζωή μας κάνει δύσκολες ερωτήσεις.

΄΄Είσαι ευτυχισμένος;΄΄ 

…….και ουπς! Να τη η απώλεια.

΄΄Σου λείπω αβάσταχτα ή πάρα πολύ;΄΄ Να τη και η δήλωση. ΄΄Γιατί εμένα μου λείπεις…..΄΄