Ψευδαίσθηση ελευθερίας

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα παράθυρα. Τα παράθυρα παντού. Στο σπίτι, στο τρένο, στο αεροπλάνο. Αγάπη για εκείνα, μίσος για οτιδήποτε άλλο τα έκλεινε. Γι'αυτό ποτέ μου δε συμβιβάστηκα με κουρτίνες, με πατζούρια, με τέντες, ακόμα και με ανθρώπους που έβαζαν μπροστά τον άχαρο εαυτό τους, τις ανασφάλειές τους και περιόριζαν τη θέα μου. Εμένα μου αρέσει ο ουρανός! Γουστάρω και το σκοτάδι του και τη μαυρίλα του, αρκεί να τη βλέπω. Να μη μου κρύβεται. Να μη μου θυμίζει άνθρωπο. Καταλαβαίνεις;
Στο σπίτι μου έχω μια τεράστια τζαμαρία. Απ'άκρη σ'άκρη. Σε όλο το καθιστικό. Να μη νιώθω αιχμάλωτη, φυλακισμένη. Να έχω την ψευδαίσθηση ότι υπάρχω κάπου εκεί έξω. Να κλείνω το μάτι στον ήλιο τα υπέροχα πρωινά της χαράς μου......Να ακουμπά ο ουρανός τη θλίψη του πάνω μου και να παρηγορεί ο ένας τον άλλον εκείνες τις ατέλειωτες μοναχικές Κυριακές. Να τα κοιτάζω και να χάνομαι. Στις σκέψεις μου, στις αναμνήσεις μου, στις ετσιθελικά ατέλειωτες στιγμές μου...
Στις μέρες του άλλου μου σπιτιού, του άσπρου, του γεμάτου φοβισμένο κόσμο, ζήταγα παράθυρο με θέα. Να βλέπω το Λυκαβητό. Εκείνος ο φωτισμένος βράχος με κράταγε έξω από αυτά που γίνονταν. Που εμένα δε με αφορούσαν. Όχι από αναισθησία ή από έλλειψη φόβου. Από ανάγκη.
Τα παράθυρα της ψυχής μου υπάρχουν εκεί, γιατί τα τοποθέτησα εγώ. Με μεγάλη επιμέλεια. Από μικρό παιδί. Εν πλήρη συνειδήσει. Αποτελούν δίοδο φυγής, δήλωση ελευθερίας. Ας είναι εδώ κι ας μη πετάξω ποτέ, λίγη σημασία έχει. Αρκεί να ξέρω πως μπορώ. Αρκεί να εκφοβίζω την ίδια τη ζωή, ότι ανά πάσα στιγμή φεύγω....