Αγάπες, έρωτες και... καύλες

Οι αγάπες, οι έρωτες, οι ''καύλες''. Τα γράφω με σειρά προτεραιότητας ή ασημαντότητας; Έχω την εντύπωση ότι κυνηγάμε τις τρίτες, διεκδικούμε τους δεύτερους και κουρασμένοι καθώς είμαστε στηριζόμαστε στις πρώτες. 

Η αγάπη έρχεται πάντα τελευταία για να καθίσει εκεί που της ανήκει. Μοιάζει με χελώνα σε αγώνα δρόμου με λαγούς. Τόσο αργή, τόσο σταθερή μα συγχρόνως και τόσο σίγουρη για τη νίκη της. Προχθές, όμως μου έκανε παράπονα. Θέλει να γίνει λαγός στη θέση του λαγού. Να δει πώς είναι η ταχύτητα, η έπαρση, η πρόσκαιρη ευτυχία. Να απολαύσει τη διαδρομή, χωρίς να ξέρει ότι κάπου υπάρχει κι ένα τέρμα. Να νιώσει παιδί. Δεν της δώσαμε, λέει, ποτέ το δικαίωμα στην τρέλα και στο λάθος. Αυτά ανήκαν πάντα στους αντιπάλους της.

Ο έρωτας από την άλλη τόσο...εξοργιστικά τυφλός! ...και κουφός....και τρελός...και παιδί. Πάντα παιδί! Τόσο πεισματάρικο που δεν θα παραχωρούσε ποτέ τη θέση του σε μια αγάπη....εκτός...κι αν σβήσει.

Και η ''καύλα''....μια ασημαντότητα που όμως μεταλλάσσει στιγμιαία τη δυνατότητα σε ικανότητα.

Στον αγώνα δρόμου είναι σίγουρα εκείνη η μικρή πετρούλα που θα σκοντάψει πάνω της η οποιαδήποτε αγάπη και θα καθίσει κάθε μοναδικός έρωτας. Ο τερματισμός μπορεί να περιμένει....

Τυχεροί όσοι από μας υπήρξαν και πέτρα και λαγός και χελώνα για κάποιους. Αν μου ζητούσαν να διαλέξω τί θα ήθελα να παραμείνω, δεν θα μπορούσα να απαντήσω με σιγουριά. Είμαι πολύ ανυπόμονη για να περιμένω την αγάπη, απελπιστικά αργή για να κρατήσω (πάντα με ημερομηνία λήξεως) έναν έρωτα, αθεράπευτα ρομαντική για μια αυθάδη καύλα. Ποια θα ήταν η προτεραιότητά μου, όμως; Πάλι δεν ξέρω. Οι δυο πρώτες έχουν χάσει την αυθεντικότητά τους μέσα στο χρόνο που μας έφερε στο τωρινό παρόν. Ίσως τελικά να μην ένιωσα ποτέ στο έπακρο ερωτευμένη, αγαπημένη.....Μόνο εκείνη η μικρή πέτρα κρατάει αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της στο πέρασμά του. Στην πουτάνα, πουτανιά;...Ούτε αυτός δεν μπορεί να κάνει.

Στη σημερινή εποχή αυτή η πέτρα κάνει όλη τη ζημιά. Έχουμε φορτώσει με μελανιές από πετριές τα σώματά μας, τις αγάπες και τους έρωτές μας. Περαστικά μας!

Στην Α. που ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο