Παχύ στρώμα άσπρης μπογιάς

Μικρό παιδί ήμουν. Στην πρώτη τάξη. Αγόρασα τα μολύβια μου, την τσάντα μου και πήγα σχολείο. Ξεκίνησα την αλφαβήτα. Όπου έκανα λάθος, έσβηνα με τη γόμα μου. Έξι χρόνια πέρασαν για να μου εμπιστευθούν τα στυλό. Όταν τα άγγιξα για πρώτη φορά ήμουν σίγουρη για τη σωστή ορθογραφία μου. Αλλά κι αν κάπου κάτι δε γινόταν σωστά υπήρχε και το blanco. Ένα άσπρο μαγικό υγρό που εξαφάνιζε τα λάθη μου. Χωρίς κόπο. Ήταν πολλών ειδών. Με πινελάκι,που έπρεπε να προσέχεις την ποσότητα για να μη σου πέσει πολύ πάνω στο χαρτί, με στυλό για μεγαλύτερη ευκολία, με ταινία για την τέλεια κάλυψη. Στο Γυμνάσιο έμαθα λοιπόν να σβήνω καλύτερα τα λάθη μου. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν έτσι ακριβώς. Θα σας εκμυστηρευθώ ένα μυστικό. Δεν τα έσβηνα. Τα κάλυπτα! Γινόταν τόσο απλά, τόσο ανώδυνα! Τόσο εύκολα.....

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα. Συνέχισα να υποτιμώ εκείνα τα μαύρα, ενίοτε και πράσινα και κίτρινα ψηλόλιγνα ανθρωπάκια που ήθελαν φροντίδα για να συνδράμουν στη γραφή μου κι εγώ δεν είχα χρόνο για γόμες και ξυσίματα. Στις μουτζούρες μου στο χαρτί, αλλά και στη ζωή συνέχιζε να κρατά την πρώτη θέση το λευκό.

Ώσπου μια μέρα είπα να δω τη ζωή μου αλλιώς. Από την ανάποδη. Αρχίζοντας από τα γραπτά μου. Γύρισα όλα τα χειρόγραφα. Τα λάθη μου ήταν εκεί. Μηδενός εξαιρουμένου. Κάτω από ένα παχύ στρώμα άσπρης μπογιάς. Μπορούσα να τα διαβάσω με σχετική ευκολία. Ένα κακομούτσουνο ε, ένα η που έμοιαζε περισσότερο με υ, ένα δ με τόσο σκυμμένη πλάτη που θεώρησα υποτέλεια να το αφήσω έτσι. Όλα περασμένα με τον ασβέστη των γραμμάτων. Άνοιξα τα τετράδιά μου, τις σημειώσεις μου, τα πάντα. Όλα ίδια. Η ζωή μου απ'την ανάποδη ήταν μια ζωή με λάθη. Η ζωή μου απ'την καλή μια μεγάλη απάτη. Αυτό το στρώμα που απλωνόταν πάνω στα άσχημά μου δεν τα έσβηνε. Τα συγκάλυπτε και είχε κάνει μαζί μου μια συμφωνία σιωπής και λήθης. Πέρασα το χέρι μου από πάνω τους και ένιωσα την τραχειά υφή τους. Τόσα χρόνια ήταν σαν να έσκαβα λακούβες και εν συνεχεία έριχνα λευκό υγρό για να τις κρύψω.

Έφυγα το Σαββατοκύριακο για το πατρικό μου. Η μάνα μου με έβλεπε επί δύο μέρες να ψάχνω σαν σεληνιασμένη τις κούτες από το πατάρι. Όλα σαν τη ζωή μου. Μια μπαλωμένη τραχειά υφή. Μέχρι που το χέρι μου ξεφύλλισε το αναγνωστικό της πρώτης τάξης του δημοτικού. Λέξεις για την καρτέλα. Τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Ούτε μια λακούβα στα παιδικά μου όνειρα. Βρήκα το τετράδιο του ''Σκέφτομαι και Γράφω'', τίποτα. Της αντιγραφής. Το ίδιο. Μόνο ένα πράγμα υπήρχε πάνω τους. Σε όλες τις λέξεις, τα κόματα, τα θαυμαστικά. Η εντιμότητα. Απέναντι στον εαυτό μου και σε εκείνα τα μη ηθελημένα, βιαστικά, άσχημα γράμματά μου. Μη έχοντας εμπιστοσύνη σε μένα έγραφα με μολύβι και έσβηνα με γόμα. Τα πρόσεχα τα λάθη μου. Τα φρόντιζα. Τα αναγνώριζα.....και τα διόρθωνα. Μη αφήνοντας πουθενά πληγές. Ούτε σε μένα, ούτε σε άλλους, ούτε στο χαρτί.

Μικρή είχα περισσότερο μυαλό, μεγάλη....περισσότερη έπαρση. Σήκωνα το λευκό χαλί και έριχνα από κάτω σχέσεις, ανθρώπους, εφηβικά όνειρα, ζωές.........Σκέφτομαι να ξαναγυρίσω στη γόμα και σε εκείνα τα υπέροχα ζωντανά πλασματάκια που το μόνο που ζητούν είναι λίγο ξύσιμο. Θα φροντίζω περισσότερο τα λάθη μου και θα σβήνω με γόμα τις μουτζούρες της ζωής μου. Κι ίσως κάποια μέρα περνώντας το χέρι μου πάνω από τις στιγμές μου, εκπλαγώ για τη συμμετρία τους.