Οι επιθυμίες κατοικούν όπου υπάρχει ζωή. Τα απωθημένα όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά –
έτσ’ οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

                                                           Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. το φώναζε λίγο πριν αυτοκτονήσει. Μαζί με όλα τα άλλα κι αυτό. ''Σας εύχομαι να μην έχετε απωθημένα!''.

Μεγαλώνουμε με όνειρα και πεθαίνουμε με απωθημένα. Κάποιοι με λιγότερα και κάποιοι άλλοι με περισσότερα, αλλά εικάζω...κανείς, χωρίς έστω ένα.

Κι όμως αυτά τα τόσο παραξηγημένα ημιτελή κομμάτια ''θέλω'', δεν είναι τίποτε άλλο παρά κουκούλι ονείρου. Αν είσαι έστω και μια σπίθα από αυτό που εγώ ονομάζω όνειρο.....τότε χαλάλι του το απωθημένο.

Το όνειρό μου, η επιθυμία μου θα έλεγα καλύτερα, αν αυτή θα μπορούσε να υπάρξει προτού γεννηθώ, θα ήταν να έρθω σε αυτή τη ζωή με τη μορφή ασχημόπαππου, γιατί αυτά έχουν να ονειρεύονται τη μετάλλαξή τους σε κύκνο.

Νομίζω ότι οι επιθυμίες τελικά γεννιούνται από την κούνια μας. Ίσως και ακόμα νωρίτερα. Από την κύησή μας. ''Πότε θα κοπεί επιτέλους αυτός ο ομφάλιος λώρος''; Αυτή είναι η πρώτη μας επιθυμία. Ωραία, κόπηκε. Σε άλλους νωρίτερα, σε κάποιους αργότερα. Σε μερικούς μπορεί και ποτέ. Και τώρα;

Μα καλά, αλήθεια πιστέψατε ότι απαλλαγήκατε από αυτόν; Τόσο αφελείς;; Είμαστε φτιαγμένοι να εξαρτώμαστε από κάποιον ή από κάτι. Να αιωρούμαστε μαζί με αυτό σαν τους ερασιτέχνες ακροβάτες, που αρνούνται πεισματικά να κάνουν το σώου τους, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Κυνηγάμε τα όνειρά μας, αλλά πάντα δεμένοι με ένα αόρατο σχοινί. Όταν εκείνο αποδειχθεί κοντύτερο απ΄ότι υπολογίσαμε, τότε μας τραβά πίσω, αφήνοντάς μας με την αίσθηση του εφήβου που μόλις βρέθηκε για πρώτη φορά στη θέα ενός γυμνού κορμιού, μπήκαν οι γονείς στο σπίτι και του χάλασαν το πάρτυ. Και το όνειρο φεύγει... μαζεύοντας τα ρούχα του, γυρίζοντάς μας τη γυμνή του πλάτη και αφήνοντας στη θέση του το απωθημένο.

Οι επιθυμίες κατοικούν όπου υπάρχει ζωή. Τα απωθημένα όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Μοιάζουν γυναίκες με κατακόκκινες τουαλέτες που την παραμονή της πρωτοχρονιάς τους ακύρωσαν τελευταία στιγμή την έξοδο.

Πολλές φορές γινόμαστε κι εμείς το κουκούλι κάποιου. Παιδιά γονιών που απέτυχαν στη ζωή τους και θέλησαν άλλη μια ευκαιρία. ''Να πάρεις παιδί μου αυτόν που δεν πήρα εγώ, να γίνεις αυτό που δεν έγινα, να ζήσεις αυτό που δεν έζησα...''

....και πού είσαι εσύ ακροβάτη μου; Πότε θα κόψεις το σχοινί σου; Μάκρυνέ το έστω. Με κάποιο άλλο. Δέστο καλά με κόμπο ναυτικό, αν φοβάσαι τόσο, για να σε γυρίσει ασφαλή στη βάση σου. Εμένα...μη με κοιτάς. Δεν είχα ποτέ σταθερά. Θα σε πάρω στο λαιμό μου. Εγώ θα πέσω....Χωρίς σχοινιά, χωρίς δίχτυα, σε ελεύθερη πτώση.

Η ευτυχία είναι συνήθως μια ανεκπλήρωτη επιθυμία που δεν αγγίζει κανείς. Το μυστικό της; Θα σε αφήσει να την ακουμπήσεις μόνο αν δεν την ορίσεις. Τότε είναι που θα σε πλησιάσει από πίσω. Θα σε χτυπήσει στην πλάτη και θα τη νιώσεις. Κάτι σαν τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Εκείνον που σου έμεινε απωθημένο, όταν το 'σκασε στο πάρτυ σου. Και τότε θα καταλάβεις......ότι δεν υπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτες, όπως και ανεκπλήρωτη ευτυχία. Αλλά έρωτες που νιώθεις και τους βαφτίζεις έτσι και έρωτες που δε νιώθεις.

Αγαπημένα μου απωθημένα ξαπλώνετε σήμερα στο χαρτί μου για να αποδείξετε ότι αδίκως σας κατηγορούν. Γιατί χωρίς εσάς δεν θα υπήρχαν τα όνειρα....

Την επόμενη φορά κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, μιαν υπέρβαση. Μην αποχαιρετήσετε το όνειρό σας με ένα ρέκβιεμ, υποδεχθείτε το απωθημένο σας με αυτό.