Όταν η αγάπη ερωτεύθηκε......

της Στέλλας Ζαφειροπούλου

 

...... έπεσε πάνω μου με σφοδρότητα και έλλειψη αντοχής. Αναμενόμενο για την μεγάλη της απειρία... Της έδωσα ένα χαστούκι να συνέλθει. Δεν αντιδρούσε. Σα χαμένη παραλληρούσε και έκανε κύκλους στο δωμάτιο. Για ηθικούς φραγμούς ας μη μιλήσω. Θα την εκθέσω και δε θα το ΄θελα...Έκανε τα πάντα για τον έρωτά της. Μέχρι και tattoo ''χτύπησε'' για πάρτη του.

''Κάτσε κάτω! Με ζάλισες!''

Δεν μπορούσα να επιβληθώ. Oύτε κι εκείνη στον εαυτό της, μου εξομολογήθηκε.

''Η αγάπη είναι γριά, ασθμαίνει βαριά, περπατά με δυσκολία. Πώς να τα βγάλει πέρα με ένα πιπίνι;''

Εξώ φρενών την έκανα!

''Είμαι σταθερή σαν βράχος, όμορφη σαν πίνακας μεγάλου ζωγράφου, κλασική σα μυθιστόρημα, αγαπημένη σαν σοκολάτα!''

''Κάτι σαν την ΙΟΝ αμυγδάλου;'' αναρωτήθηκα....''παντοτινή αγάπη''.

''Πού σε συναντώ;'' της φώναξα, ''δεν υπάρχεις πουθενά. Ούτε στα εφηβικά μου πάρτυ, ούτε στα τρελά ξενύχτια μου, ούτε στις απρόσμενες στιγμές μου. Δεν σε εξαργύρωσα ποτέ, δε με φίλησες στα πεταχτά κλείνοντάς μου το μάτι, δεν κάναμε καμία τρέλα μαζί, ήσουν πάντα τόσο μα τόσο προβλέψιμη...''

Την είδα να κάθεται ένα κουβάρι στα πόδια του κρεβατιού.

Πάντα την υποτιμούσα κι αυτή εκεί να απλώνει το χέρι σε χέρια ανάξια. Είμαι σίγουρη, δεν ήθελε να τη λυπηθώ. Να μου μοιάσει προσδοκούσε...

Το αντικείμενο του πόθου δεν κούρνιασε ποτέ μέσα της, αντίθετα εκείνη τρύπωνε ύπουλα την ώρα που κοιμόταν. ...και το κοίμιζε μια και καλή.

Και να που τώρα για πρώτη φορά στην αβάσταχτη αιωνιότητά της κάτι της τριβέλιζε το μυαλό και τις αισθήσεις. Κάτι που έμοιαζε με έρωτας.

''Θα μου περάσει γρήγορα;'' με ρώτησε ''Με τρομάζει''

''Κι εμένα'' της απάντησα, ''αλλά μην ανησυχείς δεν κρατά για πολύ. Δεν είναι σαν κι εσένα''.

Δεν ήξερα αν την ειρωνευόμουν ή απλά της έλεγα την αλήθεια. Μάλλον και τα δυο.

''Νιώθω ταχυκαρδίες. Είναι λογικό;''

''Για σένα;; Όχι!''

Κρυφογελούσα  κοιτάζοντάς τη να κάνει σα χαμένη. Σηκώθηκε από το κρεβάτι.

''Κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι...και...και ένα κενό. Νομίζω ότι έχω μια τρύπα, να εδώ πιο πάνω'' και κρατούσε το στήθος της τόσο δυνατά και το πίεζε προς τα μέσα, να κλείσει την...τρύπα, την άβυσσο. Άναψε και τσιγάρο. Μου γέμισε το πάτωμα καπνό μέχρι να το στρίψει.

''Αφού σε χαλάει, τί προσπαθείς να αποδείξεις;''

Μπα....καμία απάντηση. Τώρα κοιτούσε το κινητό και μονολογούσε.

''Δύο, δε με πήρε ακόμα''.

''Κυριολεκτικά ή μεταφορικά;''

Δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα γέλια μου. Ένιωθα παιδί που του δόθηκε η ευκαιρία να βγάλει τη γλώσσα σε έναν μεγάλο, για μια και μόνο φορά χωρίς τιμωρία..Κι αυτό έπρεπε να το εκμεταλλευθώ.

''Αγάπη....! ποιον περιμένεις;''

ευρηματικότατο λογοπαίγνιο....

''Τον καθένα από σας ξεχωριστά!''

Το χαμόγελό μου έγινε μικρό μειδίασμα, η αυθάδης γλώσσα μου αναδιπλώθηκε, παραλίγο να την καταπιώ. Τέτοια υποχώρηση;

''Όλους εσάς που κλαψουρίζετε πάνω μου λέγοντας την ίδια ατάκα ''θέλω να ερωτευθώ''. Υπερτιμημένος ο έρωτας στις μέρες σας. Ασταθής, ασυνεπής, ελαττωματικός. Τρύπιο μπαλόνι που ξεφουσκώνει στα χέρια αγοριών και κοριτσιών πριν καν προλάβουν να περηφανευθούν ότι μόλις το φούσκωσαν........

Πριν λίγο καιρό ήρθε και με βρήκε.

''Θέλω να αγαπήσω'', μου είπε.''πάει καιρός τώρα που νιώθω μόνος. Όταν με βρίσκουν στην αρχή όλα είναι ωραία. Μετά με φοβούνται, κάνουν προσπάθειες να με διώξουν, επιστρατεύουν ακόμα και εκείνον το μισητό εχθρό μου, τον ενθουσιασμό. Τί μασκαράς Θεέ μου! Τους πείθει ότι είμαι εγώ και έτσι με εγκαταλείπουν, χωρίς ενοχές. Με μια ελαφρότητα αντάξια της εποχής τους. Κάποτε, όλα ήταν αλλιώς. Εσύ κι εγώ βαδίζαμε μαζί. Χέρι, χέρι..... Κράτησέ με λίγο. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις με διάρκεια''.

Ήταν τόσο ευάλωτος, έμοιαζε χαμένος.

Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι.

Τον άφησα να αγαπήσει και με άφησε να ερωτευθώ''....