Μικρές εξομολογήσεις

Πότε ''λούφαξα'' στη ζωή μου; Λουφαδόρος της ζωής. Όταν μας εξομολογούνται κάτι αυτό δεν κάνουμε; Κι όταν εμείς εξομολογούμαστε κάτι πάλι αυτό δεν κάνουμε; Μικρές σταγόνες αλήθειας. Αυτό είναι οι εξομολογήσεις. Μερικές φορές πέφτουν κάτω και δε λερώνουν κανέναν. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Κι άλλες,στρογγυλοκάθονται πάνω στο χαρτί που γράφεις και το κάνουν νωπό, στα ρούχα που φοράς και ποτίζουν τόσο που χρειάζεσαι εκείνο το μαγικό υγρό για τους λεκέδες για να τις καθαρίσεις. Είναι και κάποιες που δεν ''βγαίνουν'' ποτέ. Μένει εκεί μια ωχρή εικόνα τους, ένα ξεθώριασμα πάνω στο ρούχο. Η υποψία ότι κάποτε πέρασε ζωή από εδώ. Λεκές η αλήθεια; Ο μεγαλύτερος και ενοχλητικότερος. Ο πιο επίμονος. Λεκές και η ζωή, όμως; Ναι, αλλά από αυτούς που γουστάρεις να τους έχεις. Που καμαρώνεις, γιατί μπορεί να είναι στάμπα από στιγμή που φυλακίστηκε άθελά της και χρωμάτισε την ύπαρξή σου... και να μυρίζει ακόμα το άρωμα των ονείρων σου.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, χθες βράδυ εξομολογήθηκα στη μητέρα μου ότι εγώ έφαγα όλο το γλυκό που είχαμε για τους καλεσμένους και έτρεχε αλαφιασμένη να αγοράσει τελευταία στιγμή άλλο. Μη με ρωτήσετε πού το έβαλα. 105 κιλά και τα μισά από αυτά είναι μόνο το στομαχάκι μου. Ιούλιος 1996. Είπα στην καλύτερή μου φίλη ότι προσπάθησα να της πάρω το γκόμενο. Νοέμβριος 1999. Φίλησα ένα κορίτσι...και μου άρεσε. Στους δικούς μου, όχι τόσο. Δεκέμβριος 2001. Κάπνισα χόρτο. Δεν κατάλαβα και πολλά. Μόνο κάτι χρώματα είδα. Η φίλη μου πέρασε καλύτερα. Σεπτέμβριος 2002. Έκλεψα από ένα σούπερ μάρκετ. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ανάγκη συναισθηματικής κάλυψης το ονόμασε ο ψυχολόγος μου. Οκτώβριος 2002. Πήγα με έναν παντρεμένο. Νοέμβριος 2002. Το έμαθε η γυναίκα του. Δεκέμβριος 2002. Πήγα και με τη γυναίκα του. Φορτωμένος αυτός ο χρόνος! Μάρτιος 2005. Δεν αναγνώρισα την αξία μιας συναδέλφου στην αξιολόγηση, γιατί φοβήθηκα να μη μου πάρει τη θέση στο μέλλον. Οκτώβριος 2006. Εκμεταλλεύτηκα την αγάπη κάποιου πουλώντας του φύκια για μεταξωτές κορδέλες, για να ξεπεράσω τον πρώην. Νοέμβριος 2006-Φεβρουάριος 2007. Είχα παράλληλες σχέσεις και πήρα ντοκτορά στην απάτη. Ιούλιος 2010. Ομολόγησα στον επί τριετία φίλο μου ότι τον έχω απατήσει πολλάκις.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Χθες έμαθα ότι η καλύτερή μου φίλη προσπάθησε να χαλάσει τη σχέση μου, ένα απόγευμα μου έκλεψαν την τσάντα στο μετρό, μια χειμωνιάτικη νύχτα έπιασα το άντρα μου στο κρεβάτι με μια άλλη, ένα βροχερό απόγευμα τα μάτια μου πλημμύρισαν από δάκρυα όταν κατάλαβα την απάτη του συντρόφου μου.....και μια βραδιά με αυγουστιάτικο φεγγάρι η λατρεμένη θεία που είχα ως πρότυπο, μου εξομολογήθηκε ότι δεν έκανε ποτέ τα όνειρα της πραγματικότητα και δεν αγάπησε ποτέ τον άντρα που παντρεύτηκε. Ύστερα...αποχώρησε...μη μπορώντας να αντέξει το βάρος της δικής της αλήθειας και έμεινα να κοιτάζω το σημείο εκείνο της θάλασσας που ακουμπούσε το πορτοκαλί φεγγάρι....
Τελικά πόσοι κοιτάζουμε τον άλλον στα μάτια και του λέμε την αλήθεια; και ποιοι από μας έχουν το θάρρος να διαβάσουν ξανά τις σελίδες της ζωής τους;
Κι απ' την άλλη πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς ''ημερολόγια''; Δίχως στάμπες πάνω σε ψυχές; Δικές μας και των άλλων....
Ομολογώ ότι υπήρξα θύτης και θύμα, ''μικρή'' και σπουδαία, ολιγαρκής και αχόρταγη, λατρεμένη και αδιάφορη, οραματίστρια και κυνική, ''γεμάτη'' και ''άδεια'', ωραία και τέρας. Ομολογώ....

Παχύ στρώμα άσπρης μπογιάς

Μικρό παιδί ήμουν. Στην πρώτη τάξη. Αγόρασα τα μολύβια μου, την τσάντα μου και πήγα σχολείο. Ξεκίνησα την αλφαβήτα. Όπου έκανα λάθος, έσβηνα με τη γόμα μου. Έξι χρόνια πέρασαν για να μου εμπιστευθούν τα στυλό. Όταν τα άγγιξα για πρώτη φορά ήμουν σίγουρη για τη σωστή ορθογραφία μου. Αλλά κι αν κάπου κάτι δε γινόταν σωστά υπήρχε και το blanco. Ένα άσπρο μαγικό υγρό που εξαφάνιζε τα λάθη μου. Χωρίς κόπο. Ήταν πολλών ειδών. Με πινελάκι,που έπρεπε να προσέχεις την ποσότητα για να μη σου πέσει πολύ πάνω στο χαρτί, με στυλό για μεγαλύτερη ευκολία, με ταινία για την τέλεια κάλυψη. Στο Γυμνάσιο έμαθα λοιπόν να σβήνω καλύτερα τα λάθη μου. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν έτσι ακριβώς. Θα σας εκμυστηρευθώ ένα μυστικό. Δεν τα έσβηνα. Τα κάλυπτα! Γινόταν τόσο απλά, τόσο ανώδυνα! Τόσο εύκολα.....

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα. Συνέχισα να υποτιμώ εκείνα τα μαύρα, ενίοτε και πράσινα και κίτρινα ψηλόλιγνα ανθρωπάκια που ήθελαν φροντίδα για να συνδράμουν στη γραφή μου κι εγώ δεν είχα χρόνο για γόμες και ξυσίματα. Στις μουτζούρες μου στο χαρτί, αλλά και στη ζωή συνέχιζε να κρατά την πρώτη θέση το λευκό.

Ώσπου μια μέρα είπα να δω τη ζωή μου αλλιώς. Από την ανάποδη. Αρχίζοντας από τα γραπτά μου. Γύρισα όλα τα χειρόγραφα. Τα λάθη μου ήταν εκεί. Μηδενός εξαιρουμένου. Κάτω από ένα παχύ στρώμα άσπρης μπογιάς. Μπορούσα να τα διαβάσω με σχετική ευκολία. Ένα κακομούτσουνο ε, ένα η που έμοιαζε περισσότερο με υ, ένα δ με τόσο σκυμμένη πλάτη που θεώρησα υποτέλεια να το αφήσω έτσι. Όλα περασμένα με τον ασβέστη των γραμμάτων. Άνοιξα τα τετράδιά μου, τις σημειώσεις μου, τα πάντα. Όλα ίδια. Η ζωή μου απ'την ανάποδη ήταν μια ζωή με λάθη. Η ζωή μου απ'την καλή μια μεγάλη απάτη. Αυτό το στρώμα που απλωνόταν πάνω στα άσχημά μου δεν τα έσβηνε. Τα συγκάλυπτε και είχε κάνει μαζί μου μια συμφωνία σιωπής και λήθης. Πέρασα το χέρι μου από πάνω τους και ένιωσα την τραχειά υφή τους. Τόσα χρόνια ήταν σαν να έσκαβα λακούβες και εν συνεχεία έριχνα λευκό υγρό για να τις κρύψω.

Έφυγα το Σαββατοκύριακο για το πατρικό μου. Η μάνα μου με έβλεπε επί δύο μέρες να ψάχνω σαν σεληνιασμένη τις κούτες από το πατάρι. Όλα σαν τη ζωή μου. Μια μπαλωμένη τραχειά υφή. Μέχρι που το χέρι μου ξεφύλλισε το αναγνωστικό της πρώτης τάξης του δημοτικού. Λέξεις για την καρτέλα. Τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Ούτε μια λακούβα στα παιδικά μου όνειρα. Βρήκα το τετράδιο του ''Σκέφτομαι και Γράφω'', τίποτα. Της αντιγραφής. Το ίδιο. Μόνο ένα πράγμα υπήρχε πάνω τους. Σε όλες τις λέξεις, τα κόματα, τα θαυμαστικά. Η εντιμότητα. Απέναντι στον εαυτό μου και σε εκείνα τα μη ηθελημένα, βιαστικά, άσχημα γράμματά μου. Μη έχοντας εμπιστοσύνη σε μένα έγραφα με μολύβι και έσβηνα με γόμα. Τα πρόσεχα τα λάθη μου. Τα φρόντιζα. Τα αναγνώριζα.....και τα διόρθωνα. Μη αφήνοντας πουθενά πληγές. Ούτε σε μένα, ούτε σε άλλους, ούτε στο χαρτί.

Μικρή είχα περισσότερο μυαλό, μεγάλη....περισσότερη έπαρση. Σήκωνα το λευκό χαλί και έριχνα από κάτω σχέσεις, ανθρώπους, εφηβικά όνειρα, ζωές.........Σκέφτομαι να ξαναγυρίσω στη γόμα και σε εκείνα τα υπέροχα ζωντανά πλασματάκια που το μόνο που ζητούν είναι λίγο ξύσιμο. Θα φροντίζω περισσότερο τα λάθη μου και θα σβήνω με γόμα τις μουτζούρες της ζωής μου. Κι ίσως κάποια μέρα περνώντας το χέρι μου πάνω από τις στιγμές μου, εκπλαγώ για τη συμμετρία τους.

Η ιστορία ενός κραγιόν

Στέκεται εκεί κάθε μέρα. Το εκεί είναι λίγο ...σχετικό. Μπορεί να είναι πάνω σε ένα κομοδίνο, μέσα σε κάποιο νεσεσέρ, στην εκάστοτε τσάντα που θα κυκλοφορεί μαζί μου. Έχει μια περιπάθεια, ένα νάζι, μια σιγουριά. Ειδικά όταν κοιτάζεται γυμνό από τη μέση και πάνω στον καθρέφτη. Ψηλόλιγνο, άλλοτε αναδυόμενο μέσα από τον μικρό προσωπικό του χώρο και άλλοτε συνεσταλμένο, επιφυλακτικό, κλεισμένο στον εαυτό του. Όταν το αγγίζω χαϊδεύοντας απαλά με τα δάχτυλά μου τη βάση του, μου ''σκάει' ένα λαμπερό χαμόγελο.
Είναι από τα τυχερά. Από εκείνα που δεν έμειναν στο ράφι κάποιου καταστήματος καλλυντικών ως δείγμα για τις κυρίες. Μοιράζεται το κορμί του μόνο μαζί μου. Ξαπλώνει πάνω στα χείλη μου δίνοντας χρώμα στη μέρα μου, λάμψη στη νύχτα μου και γεύση από ροδάκινο στα φιλιά μου. Ε,ναι! Είμαι από αυτές που θέλουν να γεύονται ακόμα και το κραγιόν τους! Περνάει μαζί μου ώρες ολόκληρες και είναι το μόνο που χάνει το χρώμα του πάνω μου. Δέχεται επιθέσεις από παντού. Στο μεσημεριανό break για φαγητό, στις στιγμές που το άγχος και η νευρικότητα με κάνουν να δαγκώνω τα χείλη μου, στις γουλιές από τον καφέ μου, στις τυπικές φιλικές υποχρεώσεις μου. Γαντζώνεται σε πιρούνια, φλυτζάνια, μάγουλα και τότε αντιλαμβάνεται ότι θα είναι μικρή η απόσταση ως την οριστική διαγραφή και ανυπαρξία.
Μοιάζει με εκείνους τους ανθρώπους που λάμπουν μέσα σε μια σχέση και όταν εκείνη διαλυθεί κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να τη σώσουν. Δε σώζεται καρδιά μου.....Η αξιοπρέπεια κερδίζεται μόνο πηδώντας, όχι κατρακυλώντας. Είτε από σχέσεις, είτε από παράθυρα, είτε από φλυτζάνια. Ενίοτε και από την ίδια τη ζωή.
Το μικρό μου ροζ, κόκκινο κραγιόν. Αφήνει το στίγμα του στα χείλη που θα λατρέψω, τη συναισθηματική αλήθεια μου στους καθρέπτες που θα αγαπήσω, τα απομεινάρια του χρώματός του στο φιλί της καληνύχτας....Κι αν δεν έχει φιλί; Αν δεν υπάρχει κάποιος να το δώσεις; Τότε με κοιτά λυπημένο καθώς κάθεται ανάσκελα πάνω στο χαρτομάντηλο, λίγο πριν το πετάξω στον κάδο και πάω για ύπνο. Και μια μέρα ξυπνάς, ντύνεσαι και ετοιμάζεσαι να δώσεις την τελευταία πινελιά στην κούκλα που στέκεται μπροστά σου. Ακουμπάς τα ακροδάχτυλά σου πάνω στο λατρεμένο φίλο σου, αλλά εκείνος δεν ξυπνά. Κάνεις άλλη μια προσπάθεια. Τίποτα. Βάζεις το κεφάλι σου από πάνω του. Να δεις, να καταλάβεις. Τελείωσε. Απλά, τελείωσε. Τόσο μικρή είναι λοιπόν η ζωή ενός κραγιόν; Τόσο λίγο διαρκούν οι στιγμές μας μαζί του;
Κατεβαίνω στην Ομόνοια, μπαίνω στα Hondos και αγοράζω ένα ίδιο. Νιώθω τη γεύση του πάνω μου. Ροδάκινο. Ίδια σειρά, ίδια μάρκα, όμοιο χρώμα. Μόνο ο σειριακός αριθμός αλλάζει. Τα κραγιόν της ζωής μας. Πεταμένα στα σκουπίδια, χωρίς κορμί. Φροντίσαμε να το γευτούμε πλήρως. Οι άνθρωποι της ζωής μας. Στα συρτάρια μας. Όμοιοι σχεδόν. Μόνο ο σειριακός αριθμός τους αλλάζει. Χωρίς ψυχή. Φροντίσαμε να τους απομυζήσουμε πλήρως......και πάμε για άλλα..