''Μου λένε αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω και πως o κόσμος είναι ανήμερο θεριό και όταν δαγκώνει καλά είναι να σωπαίνω κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ μου λεν' να πάω κρυφά κάπου να κλάψω και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, πολύ μικρός για να το αλλάξω. Μα εγώ με έναν άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω από τις λύπες θα πετάξω. Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω.
Μου λέν' αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ, καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι και πως αν θέλω περισσότερα να δω σε έναν καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι....''
Κάθε μέρα κοιτιέμαι σε καθρέφτες μετά την περιοδεία μου στα ψηλά για να δω πόσο σας μοιάζω. Πόσο έχω ζαλιστεί που θα έχω την ψευδαίσθηση ότι σας μοιάζω. Ευτυχώς δεν τρόμαξα ποτέ μου ως τώρα και δεν έθρεψα καμιά ψευδαίσθηση στον κόρφο μου.
Κουβαλάω ακόμα μέσα μου εκείνο το παιδί που ανταλλάσσει αγαπησιάρικα φιλιά με το μπαλόνι του από ήλιον και γελάει με τον εαυτό του. Εκείνο που αφήνει τις άχαρες ''ταμπέλες'' πίσω του και τρέχει να ανέβει στην τσουλήθρα μιας ιδιαίτερης παιδικής ''χαράς'' για να μάθει να πέφτει με χάρη. Γιατί μόνο αν μάθεις τις πτώσεις, είσαι ικανός για πτήσεις. Βέβαια, υπάρχουν και οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Αυτοί είναι μια άλλη κατηγορία... και δεν θα θυσιάσω ούτε ένα γράμμα από το πληκτρολόγιό μου για να τους χαρακτηρίσω.
Έμαθα να ζω ανάμεσα σε θεριά και πραγματικά κανένα δεν ήταν ικανό να με κάνει να φοβηθώ και το πιο λυπηρό είναι πως ήταν όλα ανίκανα να μου προκαλέσουν την επιθυμία να τα εξημερώσω. Πού βρίσκεται αυτή η αλεπού του Σαιντ Εξυπερύ; Εγώ βλέπω μόνο κλωσσόπουλα και νιώθω σαν τον αετό του Βίλχελμ Ράιχ στο Άκου ανθρωπάκο. Έχω την τάση να τα σκοτώσω όλα, αλλά ο μόνος λόγος που δεν το κάνω είναι γιατί ελπίζω ότι μια μέρα κάποιο από αυτά θα γίνει αετός.....
Μέχρι τότε θα κάνω υπομονή. Θα βγάζω ταμπέλες από το λαιμό μου, θα μου φοράνε καινούριες - γιατί οι μαραγκοί δεν τελειώνουν ποτέ - θα βρίσκω ψεύτικους Δον Κιχώτες και Μικρούς Πρίγκιπες, αλλά αλεπού και πύργους πουθενά. Μ'ακούτε; Πουθενά....
και στο τέλος θα κάνω το λάθος να ευχηθώ. Σαν αυτούς τους φοβιτσιάρηδες και ανίκανους που μόνο οι ευχές τους σώζουν από το να μην τρελαθούν. Γιατί έτσι και πάψεις να πιστεύεις στην ευχή πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια... και πόσοι το κάνουν αυτό σήμερα; Ευχηθείτε λοιπόν....
Νιώθω να είμαι νόμισμα στη Fontana Di Trevi των ευχών μου. Κερδίζω με γράμματα ή κορώνα; Προς το παρόν απολαμβάνω να λικνίζομαι στην παραπλανητική φιγούρα της πιθανής εκπλήρωσής τους. Για να χαθώ στο θόρυβο της πτώσης μου...
Αναρτήσεις
