Απροσδιόριστα αρνητικό

Ήταν πολύ έντονα βαμμένη, αλλά τα μάτια της λες και φτιάχτηκαν για να επισκιάζουν οποιοδήποτε χρώμα. Οι ρυτίδες δεν ήταν διόλου ασήμαντες, χαράσσοντας μικρές παράλληλες γραμμές δίπλα τους, αλλά συγχρόνως με έναν μαγικό τρόπο συνωμοτούσαν μαζί τους δηλώνοντας το απροσδιόριστο της ηλικίας της.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινά η προσπάθεια καταγραφής του απροσδιορίστου. Μια φίλη μου ζήτησε κάποτε να το...προσδιορίσω. Μα γιατί; Γιατί να σβήσεις τη μαγεία; Έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι φοβούνται το μη οροθετημένο. Οτιδήποτε που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το απωθούν. Καμιά φορά πάνω στον πανικό τους του βάζουν και ταμπέλα. Πώς τη φαντάζομαι; Σαν μια τεράστια πινακίδα που γράφει πάνω της negative και κρέμεται με χοντρή αλυσίδα από το λαιμό του....απροσδιορίστου. Negative, negative, negative! Κάτι σαν ''Μην πλησιάζετε'' ή ''Προσοχή, κίνδυνος!''. Όταν το οτιδήποτε δεν μπορεί να καθοριστεί από λέξεις, το φοβάσαι. Πόσο μάλιστα όταν γυροφέρνει μέσα στο μυαλό σου σαν ένας ''επιθετικός'' προσδιορισμός που θα μπορούσε κάλλιστα, μεταφορικά, στα μάτια ενός αδαή να είναι ακριβώς αυτό. Επιθετικός.
''Έχεις κάτι που δεν μπορώ να το προσδιορίσω'', της είπα και δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Ίσως περίμενε τα πάντα, αλλά όχι αυτό. Γιατί πολύ απλά ήταν κάτι που δεν μπορούσε να  υπερασπιστεί. Ένας αόρατος εχθρός που σιγοκαίει με τη φωτιά του το μέσα σου και το βλέπουν όλοι, εκτός από σένα. Μα πότε επιτέλους θα συναντήσω τη μορφή που είναι πέρα από οροθετικά προσβάσιμες περιοχές;
Το απροσδιόριστο ενέχει την έκπληξη και την οποιαδήποτε πιθανότητα. Γιατί θα πρέπει αυτά τα δύο να είναι καρφωμένα στο μυαλό μας ως κάτι αρνητικό; Γιατί θα πρέπει να βολευόμαστε στην ασφάλεια; Αφού αυτή είναι τόσο μα τόσο βαρετή! ''...και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα''. Έτσι τελειώνουν όλα τα παραμύθια. Σου προσδιορίζουν πάντα το τέλος και το πάνε ακόμα παραπέρα. Προσδιορίζουν και το δικό μας τέλος. Και πού ξερεις εσύ παραμυθά μου ότι εγώ θα ζήσω καλύτερα από τον ψεύτικο και καθορισμένο ήρωά σου; Και ακόμα περισσότερο ποιος σου είπε ότι θέλω να ζήσω έτσι; Όσο πιο προβλέψιμη η ζωή τόσο καλύτερη; Αλυσίδες στα πόδια μας είναι οι ανασφάλειες. Τις σέρνουμε παντού μαζί μας, τόσο που αναγκαζόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι να ξεσκονίζουμε από τα πατζάκια μας τα ίχνη της γης. Μας κρατούν κάτω, όταν εμείς ταλαιπωρούμαστε από τάσεις φυγής. Μα κάποια απροσδιόριστη στιγμή θα παρασύρουν τα πάντα οι...τάσεις μας. Θα βρουν το κλειδί και θα ξεκλειδώσουν..... Το νιώθω..... Θα μοιάζουν σα να έχουν βγει από στίχους της Δημουλά " Για σένα στις επιθυμίες μου λόγος δεν έγινε ποτέ. Δεν σε προέβλεψαν ποτέ τα όνειρά μου. Οι προαισθήσεις μου δεν σε συνάντησαν. Ούτε η φαντασία μου. Κι όμως, μια ανεξακρίβωτη στιγμή σ'εξακριβώνω μέσα μου ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα."......

Ετήσια παραίσθηση

Ο ήχος από το μήνυμα στο κινητό με ξύπνησε απότομα. ''Μαλάκα, χιονίζει!'', η Μαρίνα με θυμήθηκε πρωί, πρωί. Πετάχτηκα από το κρεβάτι και κοίταξα έξω. Ήταν πανέμορφα. Και παντελώς αναγκαία (Δεκέμβρης πια! Δεν παλευόταν άλλο ο καιρός). Κι εκεί ανάμεσα στις φαρδιές νιφάδες που ξάπλωναν με χάρη πάνω στα κάγκελα της βεράντας μου, είδα ξαφνικά τον άντρα με την άσπρη γενειάδα και το έλκηθρο. Ρε, μπας και με γελούν τα μάτια μου; Μήπως δεν έχω ξυπνήσει ακόμα; Τα ανοιγόκλεισα κάνα δυο φορές. Ο κυριούλης επέμενε. Και είχε κι ένα δώρο για μένα. Με φανταχτερό περιτύλιγμα. Δώρο;;;;; Ε, δεν λέω ποτέ όχι. Είναι γαϊδουριά. Πραγματικότητα ή όνειρο τί με νοιάζει πλέον;

Το άρπαξα και άρχισα να το γδύνω με ανυπομονησία. Η χρυσαφιά κορδέλα κείτονταν σα σουτιέν στο πάτωμα (ουπς! Για μια στιγμή. Γιατί το δώρο το βλέπω στην παραίσθησή μου ως γένους θηλυκού;) Τέλος πάντων....Δεν έχω καιρό για χάσιμο. Μένει να αποτελειώσω το περιτύλιγμα. Και αυτό ήταν! Voila! Ένας ολόκληρος μήνας που θα νιώθω είκοσι!

''Μα πώς;''

''Μην κάνεις χαζές ερωτήσεις, Στέλλα. Take it or leave it''.

''Εννοείται πως...I'll take! Αλλά γιατί σε μένα τέτοιο υπέροχο δώρο Άγιε μου Βασίλη;''

''Γιατί κάποτε έγραψες ότι δεν μπορείς να φυλακίσεις τις στιγμές σου και έτσι έγινες συλλέκτης αναμνήσεων. Θέλω να πιστέυω λοιπόν, ότι δεν θα αρχίσεις τις κλάψες όπως κάνουν οι περισσότεροι, μόλις σου πάρω πίσω το δώρο''.

''Τα δώρα δεν τα παίρνουμε πίσω''.

''Αυτό είναι το λάθος που κάνουν όλοι. Νομίζουν πως ό,τι μας χαριστεί, μας ανήκει. Ε, λοιπόν εγώ τα παίρνω''.

''Παππούλη, είμαι τόσο εγωκεντρική που δεν θα σε αφήσω να μου το πάρεις. ΕΓΩ θα σου το επιστρέψω. Αφού το χρησιμοποιήσω, βεβαίως''.

''Εννοείται πως είσαι εγωκεντρική. Ποιος άλλος θα ήταν τόσο ψώνιο να έχει ως παράισθηση ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης και εμφανίστηκε μόνο σε αυτόν;''

Συγνώμη, μου την είπε τώρα ή ήταν η ιδέα μου; Μου την είπε η ίδια μου η παραίσθηση;

Θα φωνάξω την καλή νεράϊδα, τη νονά της Σταχτοπούτας και θα σε μετατρέψω πάλι σε κρύο αέρα ανάμεσα στις νιφάδες.

Ταρατατζούμ! Αυτό ήταν. Αντίο έλκηθρο, αντίο τάρανδοι, αντίο παππούλη! Αντίο.........δώρο;;

Υπάρχουν Άγιοι Βασίληδες στη ζωή μας; Κι αν ναι, πώς τους αναγνωρίζουμε; Αφού εμείς οι ίδιοι έχουμε φροντίσει να εξαφανίσουμε με τα...ραβδιά μας τα διακριτικά τους. Ίσως γιατί δεν πιστεύουμε στα δώρα, ίσως επειδή σχεδόν πάντα περιμένουμε να πάρουμε πίσω αυτό που δώσαμε με κάποιο τρόπο. Ίσως και γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη μόνη αλήθεια. Ότι οι άνθρωποι, οι στιγμές που μας χαρίζουν, τα αισθήματα που μας προκαλούν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απόδειξη της αντιστροφής του χρόνου. Εκεί που λες δεν περιμένω κάτι από τη ζωή μου, εκεί εμφανίζεται ένας  ευτραφής ασπρομάλλης πάνω σε μια νιφάδα με σχήμα έλκηθρου και σε γυρίζει σε συναισθήματα που είχες να τα νιώσεις από τα είκοσι. Το μόνο που οφείλεις να κάνεις είναι να σεβαστείς τη δεύτερη ευκαιρία, να ευγνωμονείς την τύχη σου σε μια τρίτη, να αρπάζεις την τέταρτη και να ενημερώνεις τη Μπελούτσι ότι την πιάσανε κορόϊδο. Μερικές φορές ο χρόνος αφήνεται σαν μικρό παιδί στα  Χριστούγεννα – τη μόνη ετήσια παραίσθηση – και γίνεται αναστρέψιμος.

Αγαπημένη μου Κίρκη, σε ευχαριστώ. Πέρασα υπέροχα μαζί σου, αλλά ήρθε η ώρα να γυρίσω στην Ιθάκη μου.....Μόνο και μόνο για να ξεκινήσω το ταξίδι από την αρχή.