Ετήσια παραίσθηση

Ο ήχος από το μήνυμα στο κινητό με ξύπνησε απότομα. ''Μαλάκα, χιονίζει!'', η Μαρίνα με θυμήθηκε πρωί, πρωί. Πετάχτηκα από το κρεβάτι και κοίταξα έξω. Ήταν πανέμορφα. Και παντελώς αναγκαία (Δεκέμβρης πια! Δεν παλευόταν άλλο ο καιρός). Κι εκεί ανάμεσα στις φαρδιές νιφάδες που ξάπλωναν με χάρη πάνω στα κάγκελα της βεράντας μου, είδα ξαφνικά τον άντρα με την άσπρη γενειάδα και το έλκηθρο. Ρε, μπας και με γελούν τα μάτια μου; Μήπως δεν έχω ξυπνήσει ακόμα; Τα ανοιγόκλεισα κάνα δυο φορές. Ο κυριούλης επέμενε. Και είχε κι ένα δώρο για μένα. Με φανταχτερό περιτύλιγμα. Δώρο;;;;; Ε, δεν λέω ποτέ όχι. Είναι γαϊδουριά. Πραγματικότητα ή όνειρο τί με νοιάζει πλέον;

Το άρπαξα και άρχισα να το γδύνω με ανυπομονησία. Η χρυσαφιά κορδέλα κείτονταν σα σουτιέν στο πάτωμα (ουπς! Για μια στιγμή. Γιατί το δώρο το βλέπω στην παραίσθησή μου ως γένους θηλυκού;) Τέλος πάντων....Δεν έχω καιρό για χάσιμο. Μένει να αποτελειώσω το περιτύλιγμα. Και αυτό ήταν! Voila! Ένας ολόκληρος μήνας που θα νιώθω είκοσι!

''Μα πώς;''

''Μην κάνεις χαζές ερωτήσεις, Στέλλα. Take it or leave it''.

''Εννοείται πως...I'll take! Αλλά γιατί σε μένα τέτοιο υπέροχο δώρο Άγιε μου Βασίλη;''

''Γιατί κάποτε έγραψες ότι δεν μπορείς να φυλακίσεις τις στιγμές σου και έτσι έγινες συλλέκτης αναμνήσεων. Θέλω να πιστέυω λοιπόν, ότι δεν θα αρχίσεις τις κλάψες όπως κάνουν οι περισσότεροι, μόλις σου πάρω πίσω το δώρο''.

''Τα δώρα δεν τα παίρνουμε πίσω''.

''Αυτό είναι το λάθος που κάνουν όλοι. Νομίζουν πως ό,τι μας χαριστεί, μας ανήκει. Ε, λοιπόν εγώ τα παίρνω''.

''Παππούλη, είμαι τόσο εγωκεντρική που δεν θα σε αφήσω να μου το πάρεις. ΕΓΩ θα σου το επιστρέψω. Αφού το χρησιμοποιήσω, βεβαίως''.

''Εννοείται πως είσαι εγωκεντρική. Ποιος άλλος θα ήταν τόσο ψώνιο να έχει ως παράισθηση ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης και εμφανίστηκε μόνο σε αυτόν;''

Συγνώμη, μου την είπε τώρα ή ήταν η ιδέα μου; Μου την είπε η ίδια μου η παραίσθηση;

Θα φωνάξω την καλή νεράϊδα, τη νονά της Σταχτοπούτας και θα σε μετατρέψω πάλι σε κρύο αέρα ανάμεσα στις νιφάδες.

Ταρατατζούμ! Αυτό ήταν. Αντίο έλκηθρο, αντίο τάρανδοι, αντίο παππούλη! Αντίο.........δώρο;;

Υπάρχουν Άγιοι Βασίληδες στη ζωή μας; Κι αν ναι, πώς τους αναγνωρίζουμε; Αφού εμείς οι ίδιοι έχουμε φροντίσει να εξαφανίσουμε με τα...ραβδιά μας τα διακριτικά τους. Ίσως γιατί δεν πιστεύουμε στα δώρα, ίσως επειδή σχεδόν πάντα περιμένουμε να πάρουμε πίσω αυτό που δώσαμε με κάποιο τρόπο. Ίσως και γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη μόνη αλήθεια. Ότι οι άνθρωποι, οι στιγμές που μας χαρίζουν, τα αισθήματα που μας προκαλούν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απόδειξη της αντιστροφής του χρόνου. Εκεί που λες δεν περιμένω κάτι από τη ζωή μου, εκεί εμφανίζεται ένας  ευτραφής ασπρομάλλης πάνω σε μια νιφάδα με σχήμα έλκηθρου και σε γυρίζει σε συναισθήματα που είχες να τα νιώσεις από τα είκοσι. Το μόνο που οφείλεις να κάνεις είναι να σεβαστείς τη δεύτερη ευκαιρία, να ευγνωμονείς την τύχη σου σε μια τρίτη, να αρπάζεις την τέταρτη και να ενημερώνεις τη Μπελούτσι ότι την πιάσανε κορόϊδο. Μερικές φορές ο χρόνος αφήνεται σαν μικρό παιδί στα  Χριστούγεννα – τη μόνη ετήσια παραίσθηση – και γίνεται αναστρέψιμος.

Αγαπημένη μου Κίρκη, σε ευχαριστώ. Πέρασα υπέροχα μαζί σου, αλλά ήρθε η ώρα να γυρίσω στην Ιθάκη μου.....Μόνο και μόνο για να ξεκινήσω το ταξίδι από την αρχή.