Βγήκε χοροπηδώντας στο μπαλκόνι να μιλήσει στο κινητό. Όταν κάθισε δίπλα μου στον καναπέ, λίγα λεπτά αργότερα, σύρθηκε με δυσκολία στην γωνιά του ακουμπώντας πάνω μου.
-Τί έπαθες;
-Τίποτα. Ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου.
Μα κι αυτά τα άτιμα....να τρυπώνουν πάντα εκείνες τις στιγμές.
-Χώρισα.
-Έλααα. Δεν το κατάλαβα! Και τώρα;
-Τώρα θέλω να πάρω λίγο αέρα. Πνίγομαι εδώ μέσα!
Βγήκαμε και οδηγούσαμε σαν τις τρελές στο δρόμο, χωρίς να καθίσουμε πουθενά. Η Ελενίτσα είχε φροντίσει να με πάρει άρον άρον από το σπίτι. Δεν με άφησε να αλλάξω. Πού να βγω σαν το λέτσο, λοιπόν; Αφού πέρασα 2,5 ώρες σε ένα τιμόνι, ανακάλυψα τη συνοικία των Κινέζων στην Αθήνα, είδα έγχρωμους με κελεμπίες, έκανα το γύρο της Ομόνοιας τρεις φορές, τον πεζόδρομο στο Μεταξουργείο δέκα και κατέβασα καντήλια στην αρρενωπή φωνή του GPS που με γύρισε σπίτι από την Αχαρνών!, βούλιαξα στην αγαπημένη μου πολυθρόνα με ένα μπωλ προφιτερόλ που φρόντισε η ξαδέρφη μου να προμηθευτούμε γυρίζοντας.
-Μα ο χωρισμός θέλει γλυκό, μου δικαιολογήθηκε......
και πολυυυυυύ κλάμα (αυτό δε χρειάστηκε να μου το πει). Την πρόδωσαν οι σταγόνες που κατέβαιναν δειλά, δειλά από τα κόκκινα γυαλιά της.
Ευτυχώς δεν έκανα το λάθος να της δώσω να πιει. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, στον προηγούμενο χωρισμό της, η τεκίλα τη χάλασε τόσο που τραγουδούσε στο σταθμό περιμένοντας το τρένο και οι περαστικοί της πέταγαν κέρματα για να σταματήσει!
Γύρω στα μεσάνυχτα άρχισε να στέλνει μηνύματα στο έτερον ήμισυ. Εκείνος ατάραχος δοκίμαζε τις αντοχές τις. Κατά τη μια το ''βαρύ'' μήνυμά του ''δεν ξέρω, θα δούμε αν θα είμαστε ξανά μαζί'' συνοδεύτηκε από μια κρίση ανασφάλειας και μια διακοπή ρεύματος. Πήρε φωτιά μια καρδιά, μια καρδιά.....και καθώς προσπαθούσα να ανοίξω τον υπολογιστή για να ξεχαστούμε οι φλόγες στον πύργο μάς έφεραν συσκότιση. ''Ο παλιογκαντέμης φταίει''.
Την επόμενη και αφού την είχα ηρεμήσει αρκετά αποχαιρετιστήκαμε τρώγοντας το υπόλοιπο γλυκό και δώσαμε ραντεβού πέντε μέρες μετά.
Από το τηλέφωνο ήδη ακούγονταν οι...διαθέσεις της.
-Πού θα βγούμε; Έχω όρεξη σήμερα!
Ήρθε το απόγευμα και αφού μου έδειξε όλη τη γκαρνταρόμπα που είχε κουβαλήσει μαζί της για τη βραδινή έξοδο άρχισε να ετοιμάζεται.
Μα καλά είναι ο ίδιος άνθρωπος που κατέρρεε την προηγούμενη Κυριακή σπίτι μου;
Σκέτο παραλήρρημα ήταν. Με τα ρόλεϊ στα μαλλιά κοιταζόταν στον καθρέφτη και φτυνόταν, κάθε που δοκίμαζε μπλούζα ξανά μανά τα ίδια. Όταν επιτέλους κατέληξε στο ντύσιμο και βάφτηκε δε....όλοι οι καθρέφτες του σπιτιού είχαν γίνει μούσκεμα.
Μια άλλη Ελένη διέσχιζε μαζί μου τον πεζόδρομο στο Γκάζι. Καινούρια...κι έτσι καινούριες μπήκαμε και στα μπαρ στα γύρω στενά.
Στο πέμπτο ποτό εφηύρε και τις δέκα εντολές της δεσμευμένης.
Ου ξενοκοιτάξεις
Ου βγεις με φίλες σου
Ου μείνεις από μπαταρία στο κινητό
Ου ντυθείς όπως θες
Ου χαμογελάσεις στο νοστιμούλη απέναντι
Ου δείξεις ότι ενοχλήσε από την ανάκριση
Ου(ε) και αλοίμονο αν δε δηλώσεις υποταγή στο αρσενικό
Ου τολμήσεις να αντιπαθήσεις τους φίλους του
Ου οδηγήσεις οποιοδήποτε αυτοκίνητο με εκείνον συνοδηγό! Μέγα σφάλμα!
Ου δηλώσεις ανεξάρτητη (το τρέμουν αυτό)
Ε, ρε κέφια η ξαδέρφη!
''Τα τηλέφωνα θα τα κρατήσω. Πόσα μάζεψα σήμερα;'', μου είπε. ''Πρέπει να κάνουν παρέα στον -εδώ και μήνες- στερημένο τηλεφωνικό κατάλογό μου''.
''Τελικά ο χωρισμός μου πάει''.
Εκείνο το βράδυ μέσα από δυνατή μουσική, moscato d'asti, υποσχέσεις για δίαιτες και καινούριες φάτσες τελείωσε ακόμα ένα παραμύθι.
''Η πραγματικότητα περιμένει στην επόμενη στροφή και είναι κρίμα να μην την πάρω'', είπε κλείνοντας το μάτι με νόημα.
Αναρτήσεις
