Όταν η αγάπη ερωτεύθηκε......

της Στέλλας Ζαφειροπούλου

 

...... έπεσε πάνω μου με σφοδρότητα και έλλειψη αντοχής. Αναμενόμενο για την μεγάλη της απειρία... Της έδωσα ένα χαστούκι να συνέλθει. Δεν αντιδρούσε. Σα χαμένη παραλληρούσε και έκανε κύκλους στο δωμάτιο. Για ηθικούς φραγμούς ας μη μιλήσω. Θα την εκθέσω και δε θα το ΄θελα...Έκανε τα πάντα για τον έρωτά της. Μέχρι και tattoo ''χτύπησε'' για πάρτη του.

''Κάτσε κάτω! Με ζάλισες!''

Δεν μπορούσα να επιβληθώ. Oύτε κι εκείνη στον εαυτό της, μου εξομολογήθηκε.

''Η αγάπη είναι γριά, ασθμαίνει βαριά, περπατά με δυσκολία. Πώς να τα βγάλει πέρα με ένα πιπίνι;''

Εξώ φρενών την έκανα!

''Είμαι σταθερή σαν βράχος, όμορφη σαν πίνακας μεγάλου ζωγράφου, κλασική σα μυθιστόρημα, αγαπημένη σαν σοκολάτα!''

''Κάτι σαν την ΙΟΝ αμυγδάλου;'' αναρωτήθηκα....''παντοτινή αγάπη''.

''Πού σε συναντώ;'' της φώναξα, ''δεν υπάρχεις πουθενά. Ούτε στα εφηβικά μου πάρτυ, ούτε στα τρελά ξενύχτια μου, ούτε στις απρόσμενες στιγμές μου. Δεν σε εξαργύρωσα ποτέ, δε με φίλησες στα πεταχτά κλείνοντάς μου το μάτι, δεν κάναμε καμία τρέλα μαζί, ήσουν πάντα τόσο μα τόσο προβλέψιμη...''

Την είδα να κάθεται ένα κουβάρι στα πόδια του κρεβατιού.

Πάντα την υποτιμούσα κι αυτή εκεί να απλώνει το χέρι σε χέρια ανάξια. Είμαι σίγουρη, δεν ήθελε να τη λυπηθώ. Να μου μοιάσει προσδοκούσε...

Το αντικείμενο του πόθου δεν κούρνιασε ποτέ μέσα της, αντίθετα εκείνη τρύπωνε ύπουλα την ώρα που κοιμόταν. ...και το κοίμιζε μια και καλή.

Και να που τώρα για πρώτη φορά στην αβάσταχτη αιωνιότητά της κάτι της τριβέλιζε το μυαλό και τις αισθήσεις. Κάτι που έμοιαζε με έρωτας.

''Θα μου περάσει γρήγορα;'' με ρώτησε ''Με τρομάζει''

''Κι εμένα'' της απάντησα, ''αλλά μην ανησυχείς δεν κρατά για πολύ. Δεν είναι σαν κι εσένα''.

Δεν ήξερα αν την ειρωνευόμουν ή απλά της έλεγα την αλήθεια. Μάλλον και τα δυο.

''Νιώθω ταχυκαρδίες. Είναι λογικό;''

''Για σένα;; Όχι!''

Κρυφογελούσα  κοιτάζοντάς τη να κάνει σα χαμένη. Σηκώθηκε από το κρεβάτι.

''Κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι...και...και ένα κενό. Νομίζω ότι έχω μια τρύπα, να εδώ πιο πάνω'' και κρατούσε το στήθος της τόσο δυνατά και το πίεζε προς τα μέσα, να κλείσει την...τρύπα, την άβυσσο. Άναψε και τσιγάρο. Μου γέμισε το πάτωμα καπνό μέχρι να το στρίψει.

''Αφού σε χαλάει, τί προσπαθείς να αποδείξεις;''

Μπα....καμία απάντηση. Τώρα κοιτούσε το κινητό και μονολογούσε.

''Δύο, δε με πήρε ακόμα''.

''Κυριολεκτικά ή μεταφορικά;''

Δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα γέλια μου. Ένιωθα παιδί που του δόθηκε η ευκαιρία να βγάλει τη γλώσσα σε έναν μεγάλο, για μια και μόνο φορά χωρίς τιμωρία..Κι αυτό έπρεπε να το εκμεταλλευθώ.

''Αγάπη....! ποιον περιμένεις;''

ευρηματικότατο λογοπαίγνιο....

''Τον καθένα από σας ξεχωριστά!''

Το χαμόγελό μου έγινε μικρό μειδίασμα, η αυθάδης γλώσσα μου αναδιπλώθηκε, παραλίγο να την καταπιώ. Τέτοια υποχώρηση;

''Όλους εσάς που κλαψουρίζετε πάνω μου λέγοντας την ίδια ατάκα ''θέλω να ερωτευθώ''. Υπερτιμημένος ο έρωτας στις μέρες σας. Ασταθής, ασυνεπής, ελαττωματικός. Τρύπιο μπαλόνι που ξεφουσκώνει στα χέρια αγοριών και κοριτσιών πριν καν προλάβουν να περηφανευθούν ότι μόλις το φούσκωσαν........

Πριν λίγο καιρό ήρθε και με βρήκε.

''Θέλω να αγαπήσω'', μου είπε.''πάει καιρός τώρα που νιώθω μόνος. Όταν με βρίσκουν στην αρχή όλα είναι ωραία. Μετά με φοβούνται, κάνουν προσπάθειες να με διώξουν, επιστρατεύουν ακόμα και εκείνον το μισητό εχθρό μου, τον ενθουσιασμό. Τί μασκαράς Θεέ μου! Τους πείθει ότι είμαι εγώ και έτσι με εγκαταλείπουν, χωρίς ενοχές. Με μια ελαφρότητα αντάξια της εποχής τους. Κάποτε, όλα ήταν αλλιώς. Εσύ κι εγώ βαδίζαμε μαζί. Χέρι, χέρι..... Κράτησέ με λίγο. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις με διάρκεια''.

Ήταν τόσο ευάλωτος, έμοιαζε χαμένος.

Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι.

Τον άφησα να αγαπήσει και με άφησε να ερωτευθώ''....

Οι επιθυμίες κατοικούν όπου υπάρχει ζωή. Τα απωθημένα όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά –
έτσ’ οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

                                                           Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. το φώναζε λίγο πριν αυτοκτονήσει. Μαζί με όλα τα άλλα κι αυτό. ''Σας εύχομαι να μην έχετε απωθημένα!''.

Μεγαλώνουμε με όνειρα και πεθαίνουμε με απωθημένα. Κάποιοι με λιγότερα και κάποιοι άλλοι με περισσότερα, αλλά εικάζω...κανείς, χωρίς έστω ένα.

Κι όμως αυτά τα τόσο παραξηγημένα ημιτελή κομμάτια ''θέλω'', δεν είναι τίποτε άλλο παρά κουκούλι ονείρου. Αν είσαι έστω και μια σπίθα από αυτό που εγώ ονομάζω όνειρο.....τότε χαλάλι του το απωθημένο.

Το όνειρό μου, η επιθυμία μου θα έλεγα καλύτερα, αν αυτή θα μπορούσε να υπάρξει προτού γεννηθώ, θα ήταν να έρθω σε αυτή τη ζωή με τη μορφή ασχημόπαππου, γιατί αυτά έχουν να ονειρεύονται τη μετάλλαξή τους σε κύκνο.

Νομίζω ότι οι επιθυμίες τελικά γεννιούνται από την κούνια μας. Ίσως και ακόμα νωρίτερα. Από την κύησή μας. ''Πότε θα κοπεί επιτέλους αυτός ο ομφάλιος λώρος''; Αυτή είναι η πρώτη μας επιθυμία. Ωραία, κόπηκε. Σε άλλους νωρίτερα, σε κάποιους αργότερα. Σε μερικούς μπορεί και ποτέ. Και τώρα;

Μα καλά, αλήθεια πιστέψατε ότι απαλλαγήκατε από αυτόν; Τόσο αφελείς;; Είμαστε φτιαγμένοι να εξαρτώμαστε από κάποιον ή από κάτι. Να αιωρούμαστε μαζί με αυτό σαν τους ερασιτέχνες ακροβάτες, που αρνούνται πεισματικά να κάνουν το σώου τους, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Κυνηγάμε τα όνειρά μας, αλλά πάντα δεμένοι με ένα αόρατο σχοινί. Όταν εκείνο αποδειχθεί κοντύτερο απ΄ότι υπολογίσαμε, τότε μας τραβά πίσω, αφήνοντάς μας με την αίσθηση του εφήβου που μόλις βρέθηκε για πρώτη φορά στη θέα ενός γυμνού κορμιού, μπήκαν οι γονείς στο σπίτι και του χάλασαν το πάρτυ. Και το όνειρο φεύγει... μαζεύοντας τα ρούχα του, γυρίζοντάς μας τη γυμνή του πλάτη και αφήνοντας στη θέση του το απωθημένο.

Οι επιθυμίες κατοικούν όπου υπάρχει ζωή. Τα απωθημένα όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Μοιάζουν γυναίκες με κατακόκκινες τουαλέτες που την παραμονή της πρωτοχρονιάς τους ακύρωσαν τελευταία στιγμή την έξοδο.

Πολλές φορές γινόμαστε κι εμείς το κουκούλι κάποιου. Παιδιά γονιών που απέτυχαν στη ζωή τους και θέλησαν άλλη μια ευκαιρία. ''Να πάρεις παιδί μου αυτόν που δεν πήρα εγώ, να γίνεις αυτό που δεν έγινα, να ζήσεις αυτό που δεν έζησα...''

....και πού είσαι εσύ ακροβάτη μου; Πότε θα κόψεις το σχοινί σου; Μάκρυνέ το έστω. Με κάποιο άλλο. Δέστο καλά με κόμπο ναυτικό, αν φοβάσαι τόσο, για να σε γυρίσει ασφαλή στη βάση σου. Εμένα...μη με κοιτάς. Δεν είχα ποτέ σταθερά. Θα σε πάρω στο λαιμό μου. Εγώ θα πέσω....Χωρίς σχοινιά, χωρίς δίχτυα, σε ελεύθερη πτώση.

Η ευτυχία είναι συνήθως μια ανεκπλήρωτη επιθυμία που δεν αγγίζει κανείς. Το μυστικό της; Θα σε αφήσει να την ακουμπήσεις μόνο αν δεν την ορίσεις. Τότε είναι που θα σε πλησιάσει από πίσω. Θα σε χτυπήσει στην πλάτη και θα τη νιώσεις. Κάτι σαν τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Εκείνον που σου έμεινε απωθημένο, όταν το 'σκασε στο πάρτυ σου. Και τότε θα καταλάβεις......ότι δεν υπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτες, όπως και ανεκπλήρωτη ευτυχία. Αλλά έρωτες που νιώθεις και τους βαφτίζεις έτσι και έρωτες που δε νιώθεις.

Αγαπημένα μου απωθημένα ξαπλώνετε σήμερα στο χαρτί μου για να αποδείξετε ότι αδίκως σας κατηγορούν. Γιατί χωρίς εσάς δεν θα υπήρχαν τα όνειρα....

Την επόμενη φορά κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, μιαν υπέρβαση. Μην αποχαιρετήσετε το όνειρό σας με ένα ρέκβιεμ, υποδεχθείτε το απωθημένο σας με αυτό.