Απροσδιόριστα αρνητικό

Ήταν πολύ έντονα βαμμένη, αλλά τα μάτια της λες και φτιάχτηκαν για να επισκιάζουν οποιοδήποτε χρώμα. Οι ρυτίδες δεν ήταν διόλου ασήμαντες, χαράσσοντας μικρές παράλληλες γραμμές δίπλα τους, αλλά συγχρόνως με έναν μαγικό τρόπο συνωμοτούσαν μαζί τους δηλώνοντας το απροσδιόριστο της ηλικίας της.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινά η προσπάθεια καταγραφής του απροσδιορίστου. Μια φίλη μου ζήτησε κάποτε να το...προσδιορίσω. Μα γιατί; Γιατί να σβήσεις τη μαγεία; Έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι φοβούνται το μη οροθετημένο. Οτιδήποτε που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το απωθούν. Καμιά φορά πάνω στον πανικό τους του βάζουν και ταμπέλα. Πώς τη φαντάζομαι; Σαν μια τεράστια πινακίδα που γράφει πάνω της negative και κρέμεται με χοντρή αλυσίδα από το λαιμό του....απροσδιορίστου. Negative, negative, negative! Κάτι σαν ''Μην πλησιάζετε'' ή ''Προσοχή, κίνδυνος!''. Όταν το οτιδήποτε δεν μπορεί να καθοριστεί από λέξεις, το φοβάσαι. Πόσο μάλιστα όταν γυροφέρνει μέσα στο μυαλό σου σαν ένας ''επιθετικός'' προσδιορισμός που θα μπορούσε κάλλιστα, μεταφορικά, στα μάτια ενός αδαή να είναι ακριβώς αυτό. Επιθετικός.
''Έχεις κάτι που δεν μπορώ να το προσδιορίσω'', της είπα και δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Ίσως περίμενε τα πάντα, αλλά όχι αυτό. Γιατί πολύ απλά ήταν κάτι που δεν μπορούσε να  υπερασπιστεί. Ένας αόρατος εχθρός που σιγοκαίει με τη φωτιά του το μέσα σου και το βλέπουν όλοι, εκτός από σένα. Μα πότε επιτέλους θα συναντήσω τη μορφή που είναι πέρα από οροθετικά προσβάσιμες περιοχές;
Το απροσδιόριστο ενέχει την έκπληξη και την οποιαδήποτε πιθανότητα. Γιατί θα πρέπει αυτά τα δύο να είναι καρφωμένα στο μυαλό μας ως κάτι αρνητικό; Γιατί θα πρέπει να βολευόμαστε στην ασφάλεια; Αφού αυτή είναι τόσο μα τόσο βαρετή! ''...και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα''. Έτσι τελειώνουν όλα τα παραμύθια. Σου προσδιορίζουν πάντα το τέλος και το πάνε ακόμα παραπέρα. Προσδιορίζουν και το δικό μας τέλος. Και πού ξερεις εσύ παραμυθά μου ότι εγώ θα ζήσω καλύτερα από τον ψεύτικο και καθορισμένο ήρωά σου; Και ακόμα περισσότερο ποιος σου είπε ότι θέλω να ζήσω έτσι; Όσο πιο προβλέψιμη η ζωή τόσο καλύτερη; Αλυσίδες στα πόδια μας είναι οι ανασφάλειες. Τις σέρνουμε παντού μαζί μας, τόσο που αναγκαζόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι να ξεσκονίζουμε από τα πατζάκια μας τα ίχνη της γης. Μας κρατούν κάτω, όταν εμείς ταλαιπωρούμαστε από τάσεις φυγής. Μα κάποια απροσδιόριστη στιγμή θα παρασύρουν τα πάντα οι...τάσεις μας. Θα βρουν το κλειδί και θα ξεκλειδώσουν..... Το νιώθω..... Θα μοιάζουν σα να έχουν βγει από στίχους της Δημουλά " Για σένα στις επιθυμίες μου λόγος δεν έγινε ποτέ. Δεν σε προέβλεψαν ποτέ τα όνειρά μου. Οι προαισθήσεις μου δεν σε συνάντησαν. Ούτε η φαντασία μου. Κι όμως, μια ανεξακρίβωτη στιγμή σ'εξακριβώνω μέσα μου ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα."......