www.tomolivi.com Follow us there!

Η νέα μας διεύθυνση είναι www.tomolivi.com Ακολουθήστε μας εκεί.

Νόμισμα στη Fontana Di Trevi των ευχών μου

''Μου λένε αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω και πως o κόσμος είναι ανήμερο θεριό και όταν δαγκώνει καλά είναι να σωπαίνω κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ μου λεν' να πάω κρυφά κάπου να κλάψω και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, πολύ μικρός για να το αλλάξω. Μα εγώ με έναν άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω από τις λύπες θα πετάξω. Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω.
Μου λέν' αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ, καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι και πως αν θέλω περισσότερα να δω σε έναν καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι....''
Κάθε μέρα κοιτιέμαι σε καθρέφτες μετά την περιοδεία μου στα ψηλά για να δω πόσο σας μοιάζω. Πόσο έχω ζαλιστεί που θα έχω την ψευδαίσθηση ότι σας μοιάζω. Ευτυχώς δεν τρόμαξα ποτέ μου ως τώρα και δεν έθρεψα καμιά ψευδαίσθηση στον κόρφο μου.
Κουβαλάω ακόμα μέσα μου εκείνο το παιδί που ανταλλάσσει αγαπησιάρικα φιλιά με το μπαλόνι του από ήλιον και γελάει με τον εαυτό του. Εκείνο που αφήνει τις άχαρες ''ταμπέλες'' πίσω του και τρέχει να ανέβει στην τσουλήθρα μιας ιδιαίτερης παιδικής ''χαράς'' για να μάθει να πέφτει με χάρη. Γιατί μόνο αν μάθεις τις πτώσεις, είσαι ικανός για πτήσεις. Βέβαια, υπάρχουν και οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Αυτοί είναι μια άλλη κατηγορία... και δεν θα θυσιάσω ούτε ένα γράμμα από το πληκτρολόγιό μου για να τους χαρακτηρίσω.
Έμαθα να ζω ανάμεσα σε θεριά και πραγματικά κανένα δεν ήταν ικανό να με κάνει να φοβηθώ και το πιο λυπηρό είναι πως ήταν όλα ανίκανα να μου προκαλέσουν την επιθυμία να τα εξημερώσω. Πού βρίσκεται αυτή η αλεπού του Σαιντ Εξυπερύ; Εγώ βλέπω μόνο κλωσσόπουλα και νιώθω σαν τον αετό του Βίλχελμ Ράιχ στο Άκου ανθρωπάκο. Έχω την τάση να τα σκοτώσω όλα, αλλά ο μόνος λόγος που δεν το κάνω είναι γιατί ελπίζω ότι μια μέρα κάποιο από αυτά θα γίνει αετός.....
Μέχρι τότε θα κάνω υπομονή. Θα βγάζω ταμπέλες από το λαιμό μου, θα μου φοράνε καινούριες - γιατί οι μαραγκοί δεν τελειώνουν ποτέ - θα βρίσκω ψεύτικους Δον Κιχώτες και Μικρούς Πρίγκιπες, αλλά αλεπού και πύργους πουθενά. Μ'ακούτε; Πουθενά....
και στο τέλος θα κάνω το λάθος να ευχηθώ. Σαν αυτούς τους φοβιτσιάρηδες και ανίκανους που μόνο οι ευχές τους σώζουν από το να μην τρελαθούν. Γιατί έτσι και πάψεις να πιστεύεις στην ευχή πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια... και πόσοι το κάνουν αυτό σήμερα; Ευχηθείτε λοιπόν....
Νιώθω να είμαι νόμισμα στη Fontana Di Trevi των ευχών μου. Κερδίζω με γράμματα ή κορώνα; Προς το παρόν απολαμβάνω να λικνίζομαι στην παραπλανητική φιγούρα της πιθανής εκπλήρωσής τους. Για να χαθώ στο θόρυβο της πτώσης μου...

Όταν η αγάπη ερωτεύθηκε......

της Στέλλας Ζαφειροπούλου

 

...... έπεσε πάνω μου με σφοδρότητα και έλλειψη αντοχής. Αναμενόμενο για την μεγάλη της απειρία... Της έδωσα ένα χαστούκι να συνέλθει. Δεν αντιδρούσε. Σα χαμένη παραλληρούσε και έκανε κύκλους στο δωμάτιο. Για ηθικούς φραγμούς ας μη μιλήσω. Θα την εκθέσω και δε θα το ΄θελα...Έκανε τα πάντα για τον έρωτά της. Μέχρι και tattoo ''χτύπησε'' για πάρτη του.

''Κάτσε κάτω! Με ζάλισες!''

Δεν μπορούσα να επιβληθώ. Oύτε κι εκείνη στον εαυτό της, μου εξομολογήθηκε.

''Η αγάπη είναι γριά, ασθμαίνει βαριά, περπατά με δυσκολία. Πώς να τα βγάλει πέρα με ένα πιπίνι;''

Εξώ φρενών την έκανα!

''Είμαι σταθερή σαν βράχος, όμορφη σαν πίνακας μεγάλου ζωγράφου, κλασική σα μυθιστόρημα, αγαπημένη σαν σοκολάτα!''

''Κάτι σαν την ΙΟΝ αμυγδάλου;'' αναρωτήθηκα....''παντοτινή αγάπη''.

''Πού σε συναντώ;'' της φώναξα, ''δεν υπάρχεις πουθενά. Ούτε στα εφηβικά μου πάρτυ, ούτε στα τρελά ξενύχτια μου, ούτε στις απρόσμενες στιγμές μου. Δεν σε εξαργύρωσα ποτέ, δε με φίλησες στα πεταχτά κλείνοντάς μου το μάτι, δεν κάναμε καμία τρέλα μαζί, ήσουν πάντα τόσο μα τόσο προβλέψιμη...''

Την είδα να κάθεται ένα κουβάρι στα πόδια του κρεβατιού.

Πάντα την υποτιμούσα κι αυτή εκεί να απλώνει το χέρι σε χέρια ανάξια. Είμαι σίγουρη, δεν ήθελε να τη λυπηθώ. Να μου μοιάσει προσδοκούσε...

Το αντικείμενο του πόθου δεν κούρνιασε ποτέ μέσα της, αντίθετα εκείνη τρύπωνε ύπουλα την ώρα που κοιμόταν. ...και το κοίμιζε μια και καλή.

Και να που τώρα για πρώτη φορά στην αβάσταχτη αιωνιότητά της κάτι της τριβέλιζε το μυαλό και τις αισθήσεις. Κάτι που έμοιαζε με έρωτας.

''Θα μου περάσει γρήγορα;'' με ρώτησε ''Με τρομάζει''

''Κι εμένα'' της απάντησα, ''αλλά μην ανησυχείς δεν κρατά για πολύ. Δεν είναι σαν κι εσένα''.

Δεν ήξερα αν την ειρωνευόμουν ή απλά της έλεγα την αλήθεια. Μάλλον και τα δυο.

''Νιώθω ταχυκαρδίες. Είναι λογικό;''

''Για σένα;; Όχι!''

Κρυφογελούσα  κοιτάζοντάς τη να κάνει σα χαμένη. Σηκώθηκε από το κρεβάτι.

''Κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι...και...και ένα κενό. Νομίζω ότι έχω μια τρύπα, να εδώ πιο πάνω'' και κρατούσε το στήθος της τόσο δυνατά και το πίεζε προς τα μέσα, να κλείσει την...τρύπα, την άβυσσο. Άναψε και τσιγάρο. Μου γέμισε το πάτωμα καπνό μέχρι να το στρίψει.

''Αφού σε χαλάει, τί προσπαθείς να αποδείξεις;''

Μπα....καμία απάντηση. Τώρα κοιτούσε το κινητό και μονολογούσε.

''Δύο, δε με πήρε ακόμα''.

''Κυριολεκτικά ή μεταφορικά;''

Δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα γέλια μου. Ένιωθα παιδί που του δόθηκε η ευκαιρία να βγάλει τη γλώσσα σε έναν μεγάλο, για μια και μόνο φορά χωρίς τιμωρία..Κι αυτό έπρεπε να το εκμεταλλευθώ.

''Αγάπη....! ποιον περιμένεις;''

ευρηματικότατο λογοπαίγνιο....

''Τον καθένα από σας ξεχωριστά!''

Το χαμόγελό μου έγινε μικρό μειδίασμα, η αυθάδης γλώσσα μου αναδιπλώθηκε, παραλίγο να την καταπιώ. Τέτοια υποχώρηση;

''Όλους εσάς που κλαψουρίζετε πάνω μου λέγοντας την ίδια ατάκα ''θέλω να ερωτευθώ''. Υπερτιμημένος ο έρωτας στις μέρες σας. Ασταθής, ασυνεπής, ελαττωματικός. Τρύπιο μπαλόνι που ξεφουσκώνει στα χέρια αγοριών και κοριτσιών πριν καν προλάβουν να περηφανευθούν ότι μόλις το φούσκωσαν........

Πριν λίγο καιρό ήρθε και με βρήκε.

''Θέλω να αγαπήσω'', μου είπε.''πάει καιρός τώρα που νιώθω μόνος. Όταν με βρίσκουν στην αρχή όλα είναι ωραία. Μετά με φοβούνται, κάνουν προσπάθειες να με διώξουν, επιστρατεύουν ακόμα και εκείνον το μισητό εχθρό μου, τον ενθουσιασμό. Τί μασκαράς Θεέ μου! Τους πείθει ότι είμαι εγώ και έτσι με εγκαταλείπουν, χωρίς ενοχές. Με μια ελαφρότητα αντάξια της εποχής τους. Κάποτε, όλα ήταν αλλιώς. Εσύ κι εγώ βαδίζαμε μαζί. Χέρι, χέρι..... Κράτησέ με λίγο. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις με διάρκεια''.

Ήταν τόσο ευάλωτος, έμοιαζε χαμένος.

Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι.

Τον άφησα να αγαπήσει και με άφησε να ερωτευθώ''....

Οι επιθυμίες κατοικούν όπου υπάρχει ζωή. Τα απωθημένα όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά –
έτσ’ οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

                                                           Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. το φώναζε λίγο πριν αυτοκτονήσει. Μαζί με όλα τα άλλα κι αυτό. ''Σας εύχομαι να μην έχετε απωθημένα!''.

Μεγαλώνουμε με όνειρα και πεθαίνουμε με απωθημένα. Κάποιοι με λιγότερα και κάποιοι άλλοι με περισσότερα, αλλά εικάζω...κανείς, χωρίς έστω ένα.

Κι όμως αυτά τα τόσο παραξηγημένα ημιτελή κομμάτια ''θέλω'', δεν είναι τίποτε άλλο παρά κουκούλι ονείρου. Αν είσαι έστω και μια σπίθα από αυτό που εγώ ονομάζω όνειρο.....τότε χαλάλι του το απωθημένο.

Το όνειρό μου, η επιθυμία μου θα έλεγα καλύτερα, αν αυτή θα μπορούσε να υπάρξει προτού γεννηθώ, θα ήταν να έρθω σε αυτή τη ζωή με τη μορφή ασχημόπαππου, γιατί αυτά έχουν να ονειρεύονται τη μετάλλαξή τους σε κύκνο.

Νομίζω ότι οι επιθυμίες τελικά γεννιούνται από την κούνια μας. Ίσως και ακόμα νωρίτερα. Από την κύησή μας. ''Πότε θα κοπεί επιτέλους αυτός ο ομφάλιος λώρος''; Αυτή είναι η πρώτη μας επιθυμία. Ωραία, κόπηκε. Σε άλλους νωρίτερα, σε κάποιους αργότερα. Σε μερικούς μπορεί και ποτέ. Και τώρα;

Μα καλά, αλήθεια πιστέψατε ότι απαλλαγήκατε από αυτόν; Τόσο αφελείς;; Είμαστε φτιαγμένοι να εξαρτώμαστε από κάποιον ή από κάτι. Να αιωρούμαστε μαζί με αυτό σαν τους ερασιτέχνες ακροβάτες, που αρνούνται πεισματικά να κάνουν το σώου τους, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Κυνηγάμε τα όνειρά μας, αλλά πάντα δεμένοι με ένα αόρατο σχοινί. Όταν εκείνο αποδειχθεί κοντύτερο απ΄ότι υπολογίσαμε, τότε μας τραβά πίσω, αφήνοντάς μας με την αίσθηση του εφήβου που μόλις βρέθηκε για πρώτη φορά στη θέα ενός γυμνού κορμιού, μπήκαν οι γονείς στο σπίτι και του χάλασαν το πάρτυ. Και το όνειρο φεύγει... μαζεύοντας τα ρούχα του, γυρίζοντάς μας τη γυμνή του πλάτη και αφήνοντας στη θέση του το απωθημένο.

Οι επιθυμίες κατοικούν όπου υπάρχει ζωή. Τα απωθημένα όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Μοιάζουν γυναίκες με κατακόκκινες τουαλέτες που την παραμονή της πρωτοχρονιάς τους ακύρωσαν τελευταία στιγμή την έξοδο.

Πολλές φορές γινόμαστε κι εμείς το κουκούλι κάποιου. Παιδιά γονιών που απέτυχαν στη ζωή τους και θέλησαν άλλη μια ευκαιρία. ''Να πάρεις παιδί μου αυτόν που δεν πήρα εγώ, να γίνεις αυτό που δεν έγινα, να ζήσεις αυτό που δεν έζησα...''

....και πού είσαι εσύ ακροβάτη μου; Πότε θα κόψεις το σχοινί σου; Μάκρυνέ το έστω. Με κάποιο άλλο. Δέστο καλά με κόμπο ναυτικό, αν φοβάσαι τόσο, για να σε γυρίσει ασφαλή στη βάση σου. Εμένα...μη με κοιτάς. Δεν είχα ποτέ σταθερά. Θα σε πάρω στο λαιμό μου. Εγώ θα πέσω....Χωρίς σχοινιά, χωρίς δίχτυα, σε ελεύθερη πτώση.

Η ευτυχία είναι συνήθως μια ανεκπλήρωτη επιθυμία που δεν αγγίζει κανείς. Το μυστικό της; Θα σε αφήσει να την ακουμπήσεις μόνο αν δεν την ορίσεις. Τότε είναι που θα σε πλησιάσει από πίσω. Θα σε χτυπήσει στην πλάτη και θα τη νιώσεις. Κάτι σαν τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Εκείνον που σου έμεινε απωθημένο, όταν το 'σκασε στο πάρτυ σου. Και τότε θα καταλάβεις......ότι δεν υπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτες, όπως και ανεκπλήρωτη ευτυχία. Αλλά έρωτες που νιώθεις και τους βαφτίζεις έτσι και έρωτες που δε νιώθεις.

Αγαπημένα μου απωθημένα ξαπλώνετε σήμερα στο χαρτί μου για να αποδείξετε ότι αδίκως σας κατηγορούν. Γιατί χωρίς εσάς δεν θα υπήρχαν τα όνειρα....

Την επόμενη φορά κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, μιαν υπέρβαση. Μην αποχαιρετήσετε το όνειρό σας με ένα ρέκβιεμ, υποδεχθείτε το απωθημένο σας με αυτό.

O xωρισμός σου πάει

Βγήκε χοροπηδώντας στο μπαλκόνι να μιλήσει στο κινητό. Όταν κάθισε δίπλα μου στον καναπέ, λίγα λεπτά αργότερα, σύρθηκε με δυσκολία στην γωνιά του ακουμπώντας πάνω μου.

-Τί έπαθες;

-Τίποτα. Ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου.

Μα κι αυτά τα άτιμα....να τρυπώνουν πάντα εκείνες τις στιγμές.

-Χώρισα.

-Έλααα. Δεν το κατάλαβα! Και τώρα;

-Τώρα θέλω να πάρω λίγο αέρα. Πνίγομαι εδώ μέσα!

Βγήκαμε και οδηγούσαμε σαν τις τρελές στο δρόμο, χωρίς να καθίσουμε πουθενά. Η Ελενίτσα είχε φροντίσει να με πάρει άρον άρον από το σπίτι. Δεν με άφησε να αλλάξω. Πού να βγω σαν το λέτσο, λοιπόν; Αφού πέρασα 2,5 ώρες σε ένα τιμόνι, ανακάλυψα τη συνοικία των Κινέζων στην Αθήνα, είδα έγχρωμους με κελεμπίες, έκανα το γύρο της Ομόνοιας τρεις φορές, τον πεζόδρομο στο Μεταξουργείο δέκα και κατέβασα καντήλια στην αρρενωπή φωνή του GPS που με γύρισε σπίτι από την Αχαρνών!, βούλιαξα στην αγαπημένη μου πολυθρόνα με ένα μπωλ προφιτερόλ που φρόντισε η ξαδέρφη μου να προμηθευτούμε γυρίζοντας.

-Μα ο χωρισμός θέλει γλυκό, μου δικαιολογήθηκε......

και πολυυυυυύ κλάμα (αυτό δε χρειάστηκε να μου το πει). Την πρόδωσαν οι σταγόνες που κατέβαιναν δειλά, δειλά από τα κόκκινα γυαλιά της.

Ευτυχώς δεν έκανα το λάθος να της δώσω να πιει. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, στον προηγούμενο χωρισμό της, η τεκίλα τη χάλασε τόσο που τραγουδούσε στο σταθμό περιμένοντας το τρένο και οι περαστικοί της πέταγαν κέρματα για να σταματήσει!

Γύρω στα μεσάνυχτα άρχισε να στέλνει μηνύματα στο έτερον ήμισυ. Εκείνος ατάραχος δοκίμαζε τις αντοχές τις. Κατά τη μια το ''βαρύ'' μήνυμά του ''δεν ξέρω, θα δούμε αν θα είμαστε ξανά μαζί'' συνοδεύτηκε από μια κρίση ανασφάλειας και μια διακοπή ρεύματος. Πήρε φωτιά μια καρδιά, μια καρδιά.....και καθώς προσπαθούσα να ανοίξω τον υπολογιστή για να ξεχαστούμε οι φλόγες στον πύργο μάς έφεραν συσκότιση. ''Ο παλιογκαντέμης φταίει''.

Την επόμενη και αφού την είχα ηρεμήσει αρκετά αποχαιρετιστήκαμε τρώγοντας το υπόλοιπο γλυκό και δώσαμε ραντεβού πέντε μέρες μετά.

Από το τηλέφωνο ήδη ακούγονταν οι...διαθέσεις της.

-Πού θα βγούμε; Έχω όρεξη σήμερα!

Ήρθε το απόγευμα και αφού μου έδειξε όλη τη γκαρνταρόμπα που είχε κουβαλήσει μαζί της για τη βραδινή έξοδο άρχισε να ετοιμάζεται.

Μα καλά είναι ο ίδιος άνθρωπος που κατέρρεε την προηγούμενη Κυριακή σπίτι μου;

Σκέτο παραλήρρημα ήταν. Με τα ρόλεϊ στα μαλλιά κοιταζόταν στον καθρέφτη και φτυνόταν, κάθε που δοκίμαζε μπλούζα ξανά μανά τα ίδια. Όταν επιτέλους κατέληξε στο ντύσιμο και βάφτηκε δε....όλοι οι καθρέφτες του σπιτιού είχαν γίνει μούσκεμα.

Μια άλλη Ελένη διέσχιζε μαζί μου τον πεζόδρομο στο Γκάζι. Καινούρια...κι έτσι καινούριες μπήκαμε και στα μπαρ στα γύρω στενά.

Στο πέμπτο ποτό εφηύρε και τις δέκα εντολές της δεσμευμένης.

Ου ξενοκοιτάξεις

Ου βγεις με φίλες σου

Ου μείνεις από μπαταρία στο κινητό

Ου ντυθείς όπως θες

Ου χαμογελάσεις στο νοστιμούλη απέναντι

Ου δείξεις ότι ενοχλήσε από την ανάκριση

Ου(ε) και αλοίμονο αν δε δηλώσεις υποταγή στο αρσενικό

Ου τολμήσεις να αντιπαθήσεις τους φίλους του

Ου οδηγήσεις οποιοδήποτε αυτοκίνητο με εκείνον συνοδηγό! Μέγα σφάλμα!

Ου δηλώσεις ανεξάρτητη (το τρέμουν αυτό)

Ε, ρε κέφια η ξαδέρφη!

''Τα τηλέφωνα θα τα κρατήσω. Πόσα μάζεψα σήμερα;'', μου είπε. ''Πρέπει να κάνουν παρέα στον -εδώ και μήνες- στερημένο τηλεφωνικό κατάλογό μου''. 

''Τελικά ο χωρισμός μου πάει''.

Εκείνο το βράδυ μέσα από δυνατή μουσική, moscato d'asti, υποσχέσεις για δίαιτες και καινούριες φάτσες τελείωσε ακόμα ένα παραμύθι.

''Η πραγματικότητα περιμένει στην επόμενη στροφή και είναι κρίμα να μην την πάρω'', είπε κλείνοντας  το μάτι με νόημα.

Αποπλανώντας....εμάς

Αποπλανώντας την αίσθηση του μοναδικού εαυτού μας, γινόμαστε ένα με τη μάζα είτε αυτή είναι πλειοψηφία είτε μειοψηφία. Ντυνόμαστε πανομοιότυπα, φερόμαστε ανάλογα, κάνουμε τα ίδια τετριμμένα όνειρα, αναλύουμε τη ζωή από πολύ κοντά και το θάνατο από απόσταση. Οι μέρες μας, μας συνηθίζουν, όχι εμείς εκείνες, η ζωή μας βαριέται γιατί το παίζουμε ''ξερόλες'', ο χρόνος μας προειδοποιεί – πάντα το έκανε με το πέρασμά του, με αυτό το ανελέητο τικ τακ – εμείς επιλέγαμε να μην τον ακούμε.

Μέχρι που ο εαυτός μας, την ώρα που περνάμε μπροστά από έναν καθρέπτη, μας υποχρεώνει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Όχι για να θαυμάσουμε τις καινούριες μας ανταύγειες, ούτε για να ακούσουμε το ''φτου σου παιδί μου! Κούκλα είσαι πάλι!''. Τώρα ο λόγος είναι άλλος. Αυτή η κυρία που στέκεται απέναντί σου είναι πασαλειμμένη με μπογιές. Τα χείλη της έχουν φουσκώσει και το κραγιόν προσπαθεί να δραπετεύσει από τη γεύση της πίκρας τους. Τα μάτια της είναι υγρά, η μάσκαρα και το μολύβι έχουν κατέβει ως τα μάγουλα. Μου υπενθυμίζει αυτό που ξέχασα, ότι είμαι μοναδική....και μόνο εγώ...και μου απομένουν επτά ώρες ξεγνοιασιάς ή αμφιβολίας. Εγώ αποφασίζω. Διαλέγω την πρώτη. Επιλέγω την άγνοια για όσο μπορώ.

Την αποπλάνηση την έκανα εν γνώση μου, κι ας κατηγορήθηκα πολλάκις. Έβαψα με υπέροχα χρώματα τους τοίχους του μυαλού μου, έκανα το χρόνο λάμπα να φωτίζει τις στιγμές μου – και πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν τον αγνόησα. Ίσως λίγο στα χρόνια της μετεφηβικής μου ζωής. Ίσως γι'αυτο το φως του ''καίει'' ακόμα. Υπήρξαν φορές βέβαια που τσακωθήκαμε, τον κατηγόρησα γιατί δεν υπήρξε σύμμαχός μου. Εκείνος μόνο σιωπούσε και μου έδειχνε το φως που διαχέετο στις στιγμές μου.

Εξίμισι ώρες ακόμα. Μου κρατάει το χέρι εκείνος που κατηγόρησα για εχθρό. Για πρώτη φορά περνά αργά, όχι όμως βασανιστικά. Εγώ του το ζήτησα.

Αγάπες, έρωτες και... καύλες

Οι αγάπες, οι έρωτες, οι ''καύλες''. Τα γράφω με σειρά προτεραιότητας ή ασημαντότητας; Έχω την εντύπωση ότι κυνηγάμε τις τρίτες, διεκδικούμε τους δεύτερους και κουρασμένοι καθώς είμαστε στηριζόμαστε στις πρώτες. 

Η αγάπη έρχεται πάντα τελευταία για να καθίσει εκεί που της ανήκει. Μοιάζει με χελώνα σε αγώνα δρόμου με λαγούς. Τόσο αργή, τόσο σταθερή μα συγχρόνως και τόσο σίγουρη για τη νίκη της. Προχθές, όμως μου έκανε παράπονα. Θέλει να γίνει λαγός στη θέση του λαγού. Να δει πώς είναι η ταχύτητα, η έπαρση, η πρόσκαιρη ευτυχία. Να απολαύσει τη διαδρομή, χωρίς να ξέρει ότι κάπου υπάρχει κι ένα τέρμα. Να νιώσει παιδί. Δεν της δώσαμε, λέει, ποτέ το δικαίωμα στην τρέλα και στο λάθος. Αυτά ανήκαν πάντα στους αντιπάλους της.

Ο έρωτας από την άλλη τόσο...εξοργιστικά τυφλός! ...και κουφός....και τρελός...και παιδί. Πάντα παιδί! Τόσο πεισματάρικο που δεν θα παραχωρούσε ποτέ τη θέση του σε μια αγάπη....εκτός...κι αν σβήσει.

Και η ''καύλα''....μια ασημαντότητα που όμως μεταλλάσσει στιγμιαία τη δυνατότητα σε ικανότητα.

Στον αγώνα δρόμου είναι σίγουρα εκείνη η μικρή πετρούλα που θα σκοντάψει πάνω της η οποιαδήποτε αγάπη και θα καθίσει κάθε μοναδικός έρωτας. Ο τερματισμός μπορεί να περιμένει....

Τυχεροί όσοι από μας υπήρξαν και πέτρα και λαγός και χελώνα για κάποιους. Αν μου ζητούσαν να διαλέξω τί θα ήθελα να παραμείνω, δεν θα μπορούσα να απαντήσω με σιγουριά. Είμαι πολύ ανυπόμονη για να περιμένω την αγάπη, απελπιστικά αργή για να κρατήσω (πάντα με ημερομηνία λήξεως) έναν έρωτα, αθεράπευτα ρομαντική για μια αυθάδη καύλα. Ποια θα ήταν η προτεραιότητά μου, όμως; Πάλι δεν ξέρω. Οι δυο πρώτες έχουν χάσει την αυθεντικότητά τους μέσα στο χρόνο που μας έφερε στο τωρινό παρόν. Ίσως τελικά να μην ένιωσα ποτέ στο έπακρο ερωτευμένη, αγαπημένη.....Μόνο εκείνη η μικρή πέτρα κρατάει αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της στο πέρασμά του. Στην πουτάνα, πουτανιά;...Ούτε αυτός δεν μπορεί να κάνει.

Στη σημερινή εποχή αυτή η πέτρα κάνει όλη τη ζημιά. Έχουμε φορτώσει με μελανιές από πετριές τα σώματά μας, τις αγάπες και τους έρωτές μας. Περαστικά μας!

Στην Α. που ήταν η αφορμή για αυτό το κείμενο